|| రాజ్యం నాకు ఆయుధం అప్పువడ్డది ||

 అది 1997 జులై 11,

జాగ: మహారాష్ట్ర, రమాబాయి అంబేద్కర్‌ నగర్‌,

ఘటన: అంబేద్కర్‌ బొమ్మకు చెప్పుల దండ వేసిన ‘గుర్తు తెలియని’ వ్యక్తులు.

ప్రతిఘటన: రోడ్డు ఉద్యమమైంది. రోడ్లన్నీ దళితులతో నిండి పోయాయి.

ప్రభుత్వ చర్య: దళితులపై కాల్పులు, పది మంది అమరత్వం...

ఇది 2018 ఏప్రిల్‌ 3

జాగ: మధ్యప్రదేశ్‌

ఘటన: ఎస్సి, ఎస్టి అత్యాచార నిరోధక చట్టాన్ని నీరుగార్చే కుట్ర.

ప్రతిఘటన: మళ్ళీ రోడ్డు ఉద్యమమైంది. దళితలు రోడ్డై చేస్తున్న కవాతు.

హిందూత్వ, ప్రభుత్వ చర్య: ఎప్పటిలెక్కనే కాల్పులు. ఈసారి తొమ్మిదిమంది అమరత్వం.

అధర్మనిదనంలో యమధర్మరాజంతటి న్యాయముర్తి గారికి మేమంటే వల్లమాలిన ప్రేమ. చుండూరు మొదలు మంథని మధుకర్‌ దాక హంతకులెవడికి శిక్షలు పడలే. అయినా మా రక్షణ చట్టం దుర్వినియోగం అయింది. వేలాది కేసుల్లో ఒక్కడు, ఒక్కడంటే,

ఒక్కడూ అరెస్ట్‌ కాలే, అయినా ఎవరిని కేసు అయిన వెంటనే అరెస్టు చేయొద్దని ఆదేశం. న్యాయం మనువు సాక్షిగా నాలుగు పాదాల మీద నడుస్తున్న దేశం కదా!

అయ్యా న్యాయమూర్తి గారు. మీ కోర్టులు వద్దు. వాయిదాలు వద్దు. తీర్పుల కోసం కాళ్ళరిగేలా తిరగడం వద్దు. చట్టమే చెప్పినట్లు మాకో ఆయుధం ఇయ్యండి బాంచెన్‌. మా బాధలేమో మేమే పడతాం. రచ్చన కోసం సంపితే నేరం కాదంట కదా అయ్యా. నారిగాడ్ని సంపిన కరణం గారు సిచ్చ లేకుండా బయటపడింది అందుకే అట గదయ్య. మేము గూడా మా జోలికి ఎవడన్న అత్తే, కరణంగారు నారిగాడ్ని పండవెట్టినట్లే పండవెడ్తం. అయ్యా మీరన్న ఇయ్యుండ్లి, ‘ఇచ్చేట్లోల్లు ఉన్నరు. ఆల్లిత్తె అద్దనకుండ్లి’