వో కల ఉండేది

వో కల ఉండేది 

ధ్వంసమైంది

వో తలంపుండేది 

దాని జాడ లేదు

కానీ,

ఈ ఎదకేమయింది

ఎందుకారిపోయిందో

తెలియకుంది

దిశంబర్ 6

1

కాల్పుల శబ్దం. దూరంగా వినపడుతూ ఉంది. ఎదురుగా గుంపులు గుంపులుగా మనుషులు. అందరి కళ్ళల్లో ఎదో భయోత్పాతం. ఒళ్ళంతా రక్తం. కాస్త ముందుకు వెడితే వాళ్ళు నడచి వచ్చిన దారి పొడుగుతా ఎర్రని మరకలు. ఇది ఎర్రమన్ను నేలా!? అన్నంతగా ఆ తోవపై రక్తం.

కాలుపుల శబ్దం ఆగిపోయింది. ఓ సమూహం అక్కడి నుండి వెళ్ళిపోయింది. చెట్లదాటున దాగున్న మనుషులు ఒక్కరోక్కరిగా బయటకి వస్తున్నారు. వాళ్ళ రాకడ దూరం నుండే కనిపిస్తున్నది. అట్లానే ఇంకాస్త ముందుకు పొతే. సమూహం వదిలి వెళ్ళిన జాగా. పక్కనే గుబురు పొదల మీద. మానుల మీద. పచ్చికల మీద అంతటా ఎర్రని మరకలు. ఆకాశం పాన్ నమిలి ఊసినట్లుగా. మబ్బులు ఎర్రని నీళ్ళనే కురిసినట్లుగా. పచ్చని చెట్లమీద ఎర్రని మరకలు. చెట్లకు వేలాడుతూ దేహాలు. ఎక్కడపడితే అక్కడే దేహాలు. మృత దేహాలు. 

***********

2

భీమా...... ఫిర్ అజా జరా... అంటూ ఆర్ద్ర్తంగా ఓ గొంతు. ఎన్ని ఏండ్ల ఎదురుచూపో ఆ గొంతులో. ʹ ఎందరో మహాత్ములు వచ్చారు. ఎందరో మహత్ములు పోయారు. కానీ అంటరానివారు ఇంకా అంటరానివారు గానే ఉన్నారు.ʹ ఓ ఉపన్యాసం. మళ్ళీ కొన్ని గొంతులు. అంతే ఆర్ద్రంగా. దీనంగా. విషాదంగా. అదే పిలుపు. ʹభీమా... మళ్ళీ రావా ఓ సారి...ʹ

రేపే ఎన్నికలు. 

నేడు ఆయన వర్ధంతి. 

ʹఓటు ఆయన ఇచ్చిన హక్కు. దాన్ని వాడుకోవాలి.ʹ

ʹవైరుధ్యాల మీద ఆయన ఉపన్యాసం విన్నావా? ఇట్స్ టైం టు ఓవర్ త్రో దిస్ ఆటోక్రసి.ʹ

ʹఒక మనిషి ఒక ఓటు. ఒక వోటు ఒక విలువ.ʹ ఉపన్యాసం కొనసాగుతూ ఉంది. 

ʹఒక మనిషి ఒక విలువʹ. ఎవరో అరిచారు. అరుపు ఉపన్యాసంలో కలిసిపోయింది.

ʹమన రాజ్యం రావాలి. మనం రాజులం కావాలి.ʹ ఉపన్యాసం ఆగట్లేదు. 

ʹసంపద జాతీయం కావాలి. భూమి అందరికి దక్కాలి. స్టేట్ సోషలిజం. ఇంకా ముందుకు పోయి స్టేట్ లెస్ సోషలిజంʹ ఎవడో ʹస్టేట్స్ అండ్ మైనారిటిస్ʹ చేతిలో పట్టుకొని మరీ అరుస్తున్నాడు.

ఎవడ్రా ఈ పిచ్చోడు. రాజ్యం వద్దంటున్నాడు. అంటూ ఓ గుంపు, చేతులకు దారాలు, మేడలో రుద్రాక్ష ఉన్న నాయకుని వెంట పోతుంది.

ʹభీమా... మళ్ళీ రావా ఓ సారి...ʹ అదే గొంతు ఆర్ధంగా అర్ధిస్తున్నది. అంతే ఓ అగ్ర గుంపు మీదపడి ఆ గొంతును నులిమేసింది. ఆ పాట మూగబోయింది. అంతా మౌనం. 

కొన్నిరోజులకు మళ్ళీ అదే ఉపన్యాసం. మాయమైన మనుషులు చాలామంది మళ్ళీ కనిపిస్తున్నారు. చూస్తుండగానే కాలసూచికలో తేది మారింది. ఫోన్ తెరమీద చూస్తే అది ఏప్రిల్ 14.

***********

3

వరుసగా జనాలు. అందరి చేతుల్లో కాషాయరంగు జెండాలు. జై శ్రీరాం అని నినాదాలు. అందరి మొహాల్లో ఓ ఉన్మాదానందం. దూరంగా ఓ పురాతన కట్టడం. దాన్ని చూడాగానే వీళ్ళది పరుగులాంటి నడక. ఒక్కొక్కరుగా ఆ కట్టడం మీదకి ఎక్కుతున్నారు. సుత్తెలు. గడ్డపారాలతో దాని కూల్చేందుకు ప్రయత్నిస్తున్నారు. చూస్తూ ఉండగానే అది కూలిపోయింది. అందరి కళ్ళలో ఓ వికృతానందం. ʹబృహదత్తున్ని చంపి, బౌద్ధరామాలను కూల్చిన ʹపుష్యమిత్ర శృంగుడిʹ ఆనందం అది. గోబెల్స్ తన అబద్దాలను నిజం అని నమ్మే జనాలను చూసి పడిన ఆనందం అది.ʹ

అరేయ్ ఆ నిండు నల్లనిదాన్ని ఆపండి. ఎవరో చేతులో త్రిశూలంతో అరుస్తున్నారు. అడ్డంపడి ఆమెను ఆపేశారు. ఒకడు త్రిశూలాన్ని ఆమె...

ఉలిక్కిపడి లేచాను. నేను రాత్రి పడుకున్న చోటే ఉన్నాను. ఓహో ఇదంతా కలా!? కండ్లముందటి విషాదమా!?

అంతఃస్రావం

1

వర్షా, హేమంత్ ఇద్దరు కాలేజ్ లో సహ విద్యార్థులు. ఇద్దరి అభిప్రాయాలూ దగ్గరగా ఉండడం వల్ల వాళ్ళు కూడా దగ్గరయ్యారు. కాలేజ్ అయిపోయి ఉద్యోగాల్లో జాయిన్ అయినా వారి పరిచయం కొనసాగుతూనే ఉన్నది. వారి స్నేహం ప్రేమగా పరిణామం చెంది చాలా రోజులు అవుతున్నా, ఎవరి తల్లిదండ్రుల మీదా ఆధారపడకుండా తమకు తామే బతికే స్తితి వచ్చేదాకా పెళ్లి చేసుకోకూడదు అనుకున్నారు. ఉద్యోగంలో చేరిన మూడు సంవత్సరాలలో చెరికొంత పోగేసుకొని ఇద్దరి పేరుమీద ఓ ఫ్లాట్ కొనుక్కున్నారు. ఆ తరువాతే ఇద్దరి వారి రిలేషన్షిప్ ని అందరికీ చెప్పి ఎటువంటి హడావుడి లేకుండా రిజిస్టర్ మ్యారేజ్ చేసుకొని ఫ్లాట్ కి షిఫ్ట్ అయ్యారు. ఇద్దరివి వేరు వేరు కులాలు, వేరు వేరు ప్రాంతాలు, ఆచారాలు అయినా యేనాడు వారి ఇన్నేండ్ల సహవాసంలో అది వారికి సమస్య కాలేదు. మెచ్యూరిటీ లెవల్స్ అట్లా ఉన్నాయ్ వారివి. అయితే హేమంత్ పట్లా వర్ష తల్లిదండ్రులకు సదాభిప్రాయం లేదు. అతడు వేరే కులం అది తమకన్నా తక్కువ కులానికి చెందినవాడు కావడం వల్ల వచ్చినది అని వర్షాకు తెలుసు. చాలాసార్లు వారికి చెప్పిన మారకపోయేసరికి వారిపట్ల కూతురుగా తన బాధ్యతలు ఏమైనా ఉంటే చేస్తుంది తప్ప అంతకు మించి ఏమీలేదు. మనుషులని కులాల వల్ల విభజించి చూడకూడదడు అని చదువుకున్న చదువు తనకు నేర్పింది. హేమంత్ కూడా తాను చదివే సాహిత్యాన్ని వర్షాతో చర్చించేవాడు. దానితో తనకు కులాలు అంటే ఏహ్యభావమే తప్ప వాటిపట్ల యేనాడు పాసిటీవ్ గా లేదు. కొన్నిసార్లు తనలో తన కులం తాలూకు ఛాయలు వస్తే హేమంత్ చెప్పేవాడు. తనకి హేమంత్ చెప్పే పద్దతి చాలా నచ్చుతుంది. అట్లా చెబుతున్నప్పుడు స్కూల్లో పిల్లలని కొట్టకుండా పాఠాలు చెప్పే అరుదైన టీచర్లు తనలో కన్పిస్తారు అంటుంది. ఓ రిలేషన్షిప్ లోకి వచ్చాకా అడ్జస్ట్ అయి ఉండాలీ అనే భావనకు తాను వ్యతిరేకం. హేమంత్ తో ఎప్పుడైనా ప్రాబ్లం వస్తే దాదాపు మాట్లాడుకొని, చాలా అరుదుగా గొడవపడి, అలిగి తమ ప్రాబ్లం సాల్వ్ చేసుకుంటారు. ఆ అలక ఏనాడూ తేదీ మారలేదు.

2

రోజు తొందరగానే ఇంటికి వచ్చే హేమంత్ కి ఆరోజు లేట్ అయింది. వచ్చేసరికి వర్ష ముసుగుతన్ని పడుకుని ఉంది. హలో డియర్, how was your day? అని తన సమాధానం వినకుండానే వాష్ రూమ్ లోకి పోయాడు హేమంత్. ఓ పది నిమిషాలకు బయటకు వచ్చి చూస్తే వర్ష పొయ్యిలో పిల్లి పడుకున్నట్లు మోకాళ్ళు పొట్టలోకి మడుచుకొని మూడంకే వేసి పడుకుని ఉంది. ‘ఏమైంది ఈ పిల్లకి, అయినా ఈ టైమ్ లో ఇది ఆఫీస్ లో కదా ఉండాలి’ అని దుప్పటి తీసి నుదుటి మీద చేయి పెట్టాడు. నుదురు దోస పెంకలెక్క కాలిపోతుంది. ఆ వేడికి చెయ్యిని ఒక్కసారిగా వెనక్కితీసి ఓ క్షణం పాటు ఉలిక్కిపడ్డాడు. అంతలోనే తేరుకొని ‘వర్షా ఏమైంది లే, ఇంతలా జ్వరం ఉంటే ఎట్లా ఒక్కదానివే ఉన్నావ్? కాల్ చెయ్యల్సింది కదా!’ అని అంటూనే బెడ్ పై కొర్చొని తన తలను ఒళ్ళోకి తీసుకున్నాడు. తన చేయిని చేతిలోకి తీసుకుని అరచేతులను నిమురుతున్నాడు. అప్పటివరకూ వణుకుతూ ఉన్నది కాస్తా హేమంత్ నడుమును చేతులతో చుట్టేసి ఏడ్వడం మొదలెట్టింది. ‘ఏమైంది లే, హాస్పిటల్ కి పోదాం పదా. లే డియర్’ అంటూ భుజాలు పట్టుకొని లేపాడు. లేచినది కాస్తా మెడ చుట్టూ చేతులు వేసి పట్టుకొని ‘హాస్పిటల్ కి ఏమి అవసరం లేదు. ఓ టాబ్లెట్ చెబుతాను తీసుకొని రా.’ అన్నది. 

అరే ఇంతలా జ్వరం ఉంటే హాస్పిటల్ కి వద్దు అంటావెంటీ? 

వద్దు హేమంత్ అదే తగ్గిపోతుంది. ఇది ఎప్పుడు ఉండేదే. ఈసారి ఎందుకో కాస్త ఎక్కువైంది. 

ఏమైంది పీరియడ్స్ వచ్చాయా? 

హ్మ్. అందుకే ఇదంతా. అని మళ్ళీ దుప్పటి కప్పుకొని, ముడుచుకు పడుకుంది.

వెళ్ళేముందు ఓ సారి వర్షా అని పిలిచి తనవైపు తిరగగానే, ఇంతకీ టాబ్లెట్ పేరెంటి అని? అడిగాడు. 

ఎన్నిసార్లు తెచ్చుంటావ్. ప్రతిసారి కొత్తగా తెచ్చినట్టు అడుగుతావ్ అని కాసేపు అరచి, ‘Meftal Spas’ స్పెలింగ్ తో సహ చెప్పింది. ఒకవేళ అది లేకపోతే Drotin తీసుకో అని చెప్పి మళ్ళీ దుప్పటి కప్పుకుంది. 

వర్ష చెప్పిన టాబ్లెట్స్ తీసుకుని రావడానికి బయటకి పోయిన హేమంత్ టాబ్లెట్స్ తో పాటు, తినడానికి కూడా బయట నుండే తెచ్చాడు. వచ్చి లేపి తనకు తినబెట్టి టాబ్లెట్స్ వేసి పడుకోబెట్టాడు. పొద్దున్నే సబ్మిట్ చెయ్యాల్సిన ప్రాజెక్ట్ ఒకటి ఉంటే ఆ రాత్రి దాదాపు పనంతా పూర్తిచేసి ఆఫీస్ గ్రూప్ లో అప్లోడ్ చేసి పడుకున్నాడు. ఉదయాన్నే తనకు జ్వరం తగ్గకపోతే కాస్త లేట్ గా పోయినా నడుస్తుంది అని పని చేసి పడుకున్నాడు. వెళ్ళి దుప్పటిలో దూరగానే తన భుజం మీద తలవాల్చి పడుకుంది వర్ష. తలను నిమురుతూ, జో కొడుతూ అలాగే పడుకుండిపోయాడు.

3

ఉదయాన్నే ఆఫీస్ నుండి వచ్చిన కాల్ తో మేల్కొన్న హేమంత్ ఫ్రెష్ అప్ అవుదాం అని వెళ్తుంటే డోర్ బెల్ మోగింది, వెళ్ళి చూస్తే పనిమంషి కొమురమ్మ. ఎంటమ్మా ఏమైనా మర్చిపోయావా? అని అడిగాడు హేమంత్. లేదు సార్ పొద్దున లేట్ అయింది ఇప్పుడే వస్తున్న అంది రోజు పొద్దున్నే వచ్చి వెళ్లిపోయే కొమురమ్మ. మేడమ్ ఆఫీస్ పోయిందా సార్ అని లోపలికి వెళ్తూ అడిగింది. ఇవ్వాళ వెళ్ళదు అనుకుంటా దానికి పానం మంచిగలేదు అనుకుంటూ ఫ్రెష్ అప్ కావడానికి పోయాడు.

కొమురమ్మ పేరుకు పని మనిషే అయినా ఇద్దరు యేనాడు తనని అట్లా చూడలేదు. అత్యంత నమ్మకమైన మనిషి అని భావిస్తారు కనుకే తన దగ్గర ఒక తాళం చెవి ఎప్పుడు ఉంచుతారు. రాత్రి డోర్ లాక్ చేసుకొని పడుకుంటే, తన దగ్గర ఉన్న తాళం చెవితో తాళం తీసిపని చేసుకుంటుంది. కొత్తగా పెళ్లైనా వారు కదా అని తాను వచ్చానని చెప్పడానికి సూచనగా లోపలికి వస్తునే వర్షమ్మా అని పిలుస్తూ వస్తుంది. ఆమె పని చేసి వర్షకు కాఫీ, హేమంత్ కి చాయ్ చేసి లేపుతుంది. వాళ్ళు రెడీ అయి వచ్చేసరికి నాస్తా చేసి ఉంచుతుంది. ఆమె తిని వెళ్లిపోయాక వాళ్ళు తిని మెల్లిగా ఆఫీస్ లకు బయల్దేరుతారు. కొమురమ్మ అనే పేరు చాలా పాతగా ఉన్నా ఆమె వయసు నలభై కూడా దాటి ఉండదు. కొన్నిసార్లు ఇంటర్ చదివే వాళ్ళ పాపని తీసుకొని వస్తుంది. వాళ్ళ పాప ఏదైనా పని చేస్తే వర్షా, హేమంత్ ఇద్దరు ఆమెను పని చెయ్యనియ్యరు. వెళ్ళి హాల్ లో కూర్చొని టీవి చూసుకో తల్లి అంటారు. 

ఫ్రెష్ అప్ అయి బయటకి వచ్చేసరికి వర్ష ఇంకా లేవలేదు. అలాగే ముసుగుతన్ని కడుపులోకి కాళ్ళు పెట్టుకొని పడుకుని ఉంది. లేపితే కాసేపాగి లేస్తా అని అలాగే పడుకుంది. హేమంత్ రాకను చూసి చాయ్ చేసి ఇచ్చింది కొమురమ్మ. పని అయిపోయింది సార్ వెళ్తున్న, నాస్తా హాట్ బాక్స్ లో ఉంది అని పోయింది. చాయ్ తాగి రూమ్ లోకి పోయి వర్షను లేపి నాస్తా చేయించి కాఫీ కలిపి ఇచ్చాడు. కాఫీ తాగి టాబ్లెట్ ఇవ్వురా అని అడిగింది. వేసుకొని రూమ్ లోకి పోతూ అరేయ్ పొద్దటి నుండి కాళ్ళు లాగుతున్నాయ్, కాస్తా వచ్చి వత్తరాదూ అని అడిగింది సరే అని తన అరికాళ్ళ నుండి తొడల జాయింట్స్ వరకు మసాజ్ చేశాడు. పొట్టను నిమిరి జోకొడుతుంటే, అరేయ్ ఈ టైమ్ లో థైస్ దగ్గర ఎక్కువగా లాగినట్టు అనిపిస్తుంది, నిన్ను ఎప్పుడు మసాజ్ చేయమన్నా అక్కడే ఎక్కువ చేసి రిలాక్స్ చేస్తా హొ యు నో ఎబౌట్ ఇట్ అని అడిగింది. ఎక్కడో చదివిన జ్ఞాపకం ఇలా పనికి వచ్చింది అని, అయినా మీ కన్నా ఎక్కువ మాకే తెలియాలి లేకపోతే మీ పి‌ఎం‌ఎస్ మూడ్ స్వింగ్స్ ని అర్థం చేసుకోవడం కష్టం అని నవ్వాడు. రేయ్ నేనేం అంతా ఎక్కువను చేయను పి‌ఎం‌ఎస్ ఉంటే సైలెంట్ గా పాడుకుంటా అని అన్నది. నువ్వేదో చేస్తావని నేనేం అనట్లేదు నీ చిరాకు ఇంకొ రెండు రోజులు అయితే బయటపడుతుంది అప్పుడు నేనే చెప్తాలే అన్నాడు. ఆఫీస్ పోవాలి పనుంది టైం అవుతుంది అని లేవబోయాడు, అంతే లేస్తున్న వాణ్ని పట్టుకొని ప్లీజ్ ఇవ్వాళ వెళ్లకు నేను అస్సల్ బాలేను. చాలా బ్లోటింగ్ ఉంది. ఐ మే ఫెయింట్ ఎనీ టైమ్ అని ఏడ్చేసింది. అయ్యో దానికి ఏడ్వడం దేనికి ఉంటాలే అని పొదివి పట్టుకున్నాడు.

4

కాసేపటికి ఆఫీస్ నుండి కాల్. వచ్చేయ్ అని హెచ్‌ఆర్ అరుస్తున్నాడు. సార్ నా వైఫ్ కి బాలేదు have to take care of her, sorry I can’t come అన్నాడు. హేమంత్ యు నో హొ మచ్ ఇంపార్టన్స్ ఇస్ యౌవర్ ప్రేజెన్స్ అని తాను చెప్పేది వినకుండా అరుస్తున్నాడు హెచ్‌ఆర్. సార్ నేను ప్రాజెక్ట్ అల్మోస్ట్ నిన్న రాత్రే మెయిల్ చేసిన, నేను ఉండాల్సిన అవసరం లేదు. If you really need my assistance, I can login from home అని అన్నాడు. నేను చెప్తే రానంటావా నీ సంగతి చూస్తా అని అరుస్తున్నాడు. Do whatever you want అని కాల్ కట్ చేశాడు. నిజానికి ఆఫీస్ కి పోయినా తన పని ఉండేది రెండు, మూడు గంటలే. అది చేసి మళ్ళీ ఇంటికి రావచ్చు. కానీ వర్ష కన్నీళ్ళను చూశాక అది అంత అవసరం అనిపించలేదు. ఇది పోతే ఇంకా ఎక్కడైనా చేసుకోవచ్చు అని తన మీద తనకు ఉన్న నమ్మకం.

5

ఎప్పుడు ఎగురుతూ గెంతుతూ నవ్వుతూ ఉండే వర్షను ఎందుకో ఈ మూడు రోజులు ఇట్లా ఉంటే చూడలేడు. ఒళ్ళో పడుకుని ఉన్నది లేచి అరేయ్ బ్లీడింగ్ ఎక్కువగా ఉంది రా అన్నది. కొన్నిసార్లు ఏం మాట్లాడాలో తెలియక అలా చూస్తూ ఉంది పోతాడు. ఇప్పుడు అంతే తలను నిమురుతూ, మధ్య మధ్యలో జో కొడుతూ ఉన్నాడు, తాను మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ అట్లాగే పడుకుంది. తాను లేచేసరికి చపాతీ చేసి అందులోకి బీట్రూట్ కర్రీ చేశాడు. ఐరన్ లాస్ ఉంటుంది అని ఎగ్స్ బాయిల్డ్ చేసి పెట్టాడు. వెళ్ళి లేపి తినడానికి తీసుకువస్తే హేమంత్ ప్లీజ్ ఈ బీట్రూట్ కర్రీ అసలు తినలేను, వేరే కర్రీ ఇవ్వు లేదంటే జామ్ పెట్టుకొని తింటా ప్లీజ్ ప్లీజ్ అని చేతులు దగ్గరికి పెట్టుకొని అడుగుతుంది. బ్లీడింగ్ ఎక్కువ ఉంది అన్నవ్ కదా తిను, రేపు లంచ్ కి బయటకి పోదాం, లేదంటే చికెన్ చేసి పెడ్తా తిను స్వీట్ హార్ట్ అని ప్లేట్ లో పెట్టుకొని తినపెట్టడానికి వచ్చాడు. నువ్ కూర్చొని ఉండు నేనే తినిపిస్తాలే అంటూ. వద్దురా ప్లీజ్ అంటున్న వినకుండా నేనే ప్లీజ్ అంటూ దగ్గరికి జరిగాడు. ఎప్పుడు ఇంతే నువ్వు, మూతి ముడుచుకొని దగ్గరికి వచ్చింది తినపట్టూ అంటూ. ఒక ముద్ద పెట్టుకొని, అరేయ్ రేపు చికెన్ చేసి పెడ్తావ్ కదా! కాజు చికెన్ చేసి పెట్టవా! లాస్ట్ టైమ్ సరిగా చేయలేదు. నీ అథెంటిక్ ఫ్లేవర్ మిస్ అయింది అంటూ తినేసింది.

కాలం ఎప్పుడు మనం అనుకున్నట్లు నడవదు. నడిస్తే అది కాలం అవదు. కాలం తెచ్చే మార్పులు ఊహకు అందకుండా ఉంటాయ్ కొన్నిసార్లు. ఉదయం లేచి చూస్తే ఆఫీస్ నుండి మెయిల్. Irresponsibleగా ఉన్నావ్ అని తనని terminate చేస్తున్నట్లు. తనకూ తెలుసు ఆ Irresponsible అనే పదం వాడకుండా తనని టెర్మినేట్ చేయలేరు అని. బ్లడీ హెచ్‌ఆర్ అని అనుకోని, ఇది కాకపోతే ఇంకోటి. ఏది రాకపోతే ఉన్న సేవింగ్స్ తో ఏదైనా బిజినెస్ పెట్టుకుందాం nothing is more important than self-respect అని ఊరుకున్నాడు. వర్ష లేచిన తరువాత ఈ విషయం చెబితే you deserve better darling అని మెడ చుట్టూ చేతులు వేసి బుగ్గ మీద ముద్దు పెట్టుకుంది. ఛలో గో అండ్ ఫ్రెష్ అప్. కొమురమ్మ నాస్తా చేసిపెట్టి పోయింది. వస్తే తిందాం. అని తనని వాష్ రూమ్ వైపు నెట్టాడు.

6

హేమంత్ కి ఆఫీస్ లో కూర్చొని చేసే పని ఇక చేయదలచుకోలే ఏదైనా బిజినెస్ పెడదాం అనే ప్లాన్లో ఉన్నాడు. రెస్టారెంట్ అయితే తన టెస్ట్ కి తగినట్టు ఉంటుంది అని అదే ప్రయత్నాల్లో ఉన్నాడు. ఫ్రెండ్స్ సర్కిల్లో కూడా సేమ్ ప్లాన్ ఉన్నవాళ్ళు ఉన్నారు, ఎవరైనా ఇంటరెస్టింగ్ గా ఉంటే వాళ్ళతో కలిపి జాయింట్ గా పెడుదాం అని వర్షతో అంటే ప్లాన్ బానే ఉంది, మీ ఫ్రెండ్స్ ని అడిగిచూడు అన్నది. 

ఎప్పుడు తొందరగా వచ్చే కొమురమ్మ ఇంకా రాలేదు ఏంటి అనుకుంటుండగా తన కూతురును తీసుకొని వచ్చింది. బిడ్డకు పానం మంచిగా లేదు సార్, అందుకే కొద్దిగా లేట్ అయింది అని పనిలోకి పోయింది. పాపని దగ్గరికి పిలిచి ఏమైంది బేట అని అడిగాడు. కాసేపు సైలెంట్ గా ఉండి ఫీవర్ వచ్చింది అని చెప్పి కొమురమ్మ దగ్గరికి పోయింది. వర్షని పిలిచి పాపకి తినడానికి ఏమైనా ఉంటే ఇవ్వు, షీ లుక్స్ సో వీక్, గివ్ సమ్ ప్రోటీన్ ఫుడ్, అండ్ మిల్క్ అని రూమ్ లోకి పోయాడు. వర్ష తనని దగ్గరికి పిలిచి ఫ్రీడ్జ్ లో నుండి ప్రోటీన్ మిల్క్ షేక్ పోసి ఇచ్చింది. అమ్మ పని చేసుకుంటది, మనం టీవి చూద్దాం రా అని పిలిచింది. వర్ష ఆఫీస్ కు సెలవు ఉన్నప్పుడు ఆ అమ్మాయి వస్తే తనతో కాసేపు మాట్లాడుతుంది. లంచ్ ఇక్కడే చేసిపో అని ఇద్దరు ముచ్చట్లు పెట్టుకుంటారు ఉంటారు. ఇవ్వాళ ఎందుకో ఆ అమ్మాయి మూడీగా ఉంటే పక్కన కూర్చొబెట్టుకొని మాట్లాడుతూ ఉంది. మిల్క్ షేక్ తాగి గ్లాస్ కిచెన్ లో పెట్టి వచ్చింది. ఎప్పుడు వచ్చిన కాలేజ్ విషయాలో, ఫ్రెండ్స్ ముచ్చట్లో చెప్పే తాను ఇవ్వాళ ఎంత మాట్లాడించినా ముక్తసరిగా సమాధానాలే ఇస్తుంది. తనని అడిగితే పీరియాడ్స్ అక్క చాలా నొప్పిగా ఉంది అందుకే కాలేజ్ పోలేదు. ఇంట్లో ఒక్కదాన్నే ఉంటే భయం వేస్తుంది అని అమ్మతో కలిసి వచ్చిన అని చెప్పింది. అంతా పెయిన్ ఉంటే టాబ్లెట్స్ వేసుకోపోయావా అంటే ఏమో నాకు తెలియదు, అమ్మని అడిగినా ఏమి చెప్పలేదు అన్నది. సరే నేను ఇస్తా లే అని లోపలికి వెళ్ళి హేమంత్ ని టాబ్లెట్స్ అడిగింది. ఇప్పుడు ఎందుకు అని అన్నాడు హేమంత్. నాకు కాదు సామీ, కొమురమ్మ వాళ్ళ పాపకి అని తీసుకొని పోయింది. కొమురమ్మ పని అయిపోయింది వర్షమ్మా పోతున్నా అని పాపని తీసుకొని పోయింది. 

లోపలికి వచ్చి హేమంత్ కి పాప గురించి చెప్పింది వర్ష. తాను చెప్పిందంతా విని, ఫోన్ తీసుకొని ‘కొమురమ్మ పాపకి పానం మంచిగాలేదన్నావ్ కదా తనని జాగ్రతగా చూసుకో. తగ్గే దాకా పనికి ఏమి రాకు. డబ్బులు ఏమైనా కావాలి అంటే వర్ష దగ్గర తీసుకొనిపో’ అని ఫోన్ పెట్టేశాడు.

7

ఫోన్ పెట్టేశాకా, హేమంత్.. తాను రాకపోతే పని ఎవరు చేస్తారు. కనీసం నన్ను ఒక్కమాటైన అడగకుండా పనిమనిషిని రావద్దు అని ఎట్లా చెప్తావ్ అని అరవడం మొదలుపెట్టింది. 

‘అదేంటి వర్షా అట్లా అంటావ్, నువ్ అర్థం ఛేసుకుంటావ్ అనుకున్నా. పొద్దున పాపని చూసుంటావ్ కదా ఎంత వీక్ ఉందో, తాను చాలా వీక్ ఉందని నువ్వే వచ్చి చెప్పినవ్ కదా! తనని అట్లా చూడలేకపోయా అని, అందుకే కొమురమ్మను రావద్దు అని చెప్పిన. నీకు బాలేనప్పుడు నేను ఉన్నా కదా, ఆ పాపకి వాళ్ళ అమ్మ పక్కన ఉండాలని ఉండదా? అందుకే కదా అంతా వీక్ ఉన్నా తనతో వచ్చింది.’ 

అయినా నన్ను ఓ మాట అడగాలి కదా, నాకు ఈ పనులు సరిగా రావు అని తెలుసు కదా. అన్నీ తెలిసి ఎట్లా చేస్తావ్?

‘నేను చేస్తా కదా. మనం ఉండేదే ఇద్దరం, అప్పుడు ఆఫీస్ కి పోతున్నాం కాబట్టి పనులు ఇబ్బంది ఇప్పుడు ఇంట్లోనే ఉంటున్న కదా నేను చేస్తాలే, నువ్ ఆఫీస్ కి వెళ్ళు’

నువ్వైనా చేయడం ఎందుకు, పనిమనిషిని పెట్టుకుందే మనం పనులు చేయొద్దని కదా!

‘కాసేపు నువ్ గట్టి గట్టిగా మాట్లాడటం ఆపితే నేను చెప్తా’

హా, ఏంటో చెప్పు. 

‘నీకు బాగా లేకుంటే నా తోడు కోరుకున్నట్లే ఆ అమ్మాయి. ఓ రెండు రోజులు మన పనులు మనం చేసుకోలేమా? ఎప్పుడు నోరారా కొమురమ్మ అని పిలిచే నీవు ఇవ్వాళ పనిమనిషి అన్నావ్. పని మనుషులు కానిది ఎవరు? మనం కాదా పనిమనుషులం. వాళ్ళు పని చేస్తే మనం ఉంటున్నాం. మనం పని చేస్తున్నందుకే మన కంపెనీలు బతుకుతున్నాయ్. నేను నా చిన్నప్పటి నుండి మా అమ్మ పనిచేయకుండా ఊరకే ఉండటం యేనాడు చూడలేదు. పీరియడ్స్ అనేవి వస్తాయ్, నొప్పి అని కూర్చుంటే పనులు ఆగిపోతాయ్ అని పనులు చేస్తూనే ఉంటారు. మన జెనరేషన్ కి ప్యాడ్స్ ఉన్నాయ్, నొప్పి ఎక్కువైతే టాబ్లెట్స్ ఉన్నాయ్, వాళ్ళకి ఏమున్నయ్? ప్యాడ్స్ లేని సమాజానికి అవి అందివ్వాలని ఓ మనిషి చేసిన ప్రయత్నాన్ని సినిమాగా తీసి కాపిటల్ చేసుకున్నారు. చివరకు వాటి మీద టాక్స్ వేసి ప్రభుత్వాలు బతుకుతున్నాయ్. ఈ ప్యాడ్స్, టాబ్లెట్స్ అనేవి కాస్త మధ్యతరగతి మనుషులకు అందుబాటులో ఉన్నాయ్. అవి ఉంటే అని తెలియని జనాలు ఉన్నారు. ఆ మూడు రోజులు ఓ మనిషి తోడు కావాలి ఉంటుంది అంటావ్ కాదా, అట్లాంటి స్థితిలో వాళ్ళను వెలివేసినట్లు వేరే రూమ్ లో ఉంచిన జనాలను ఎంత తిట్టుకున్నాం. ఇప్పుడేమో ఈ అమ్మాయి విషయంలో ఇట్లా అంటున్నావ్. కొమురమ్మ రానన్నీ రోజులు నువ్వు ఒక్క పని కూడా చేయకు సరేనా. నువ్వే ఓ సారి ఆలోచించుకో’ అని సైలెంట్ అయిపోయాడు. 

కాసేపటికి బెల్ రింగ్ అయితే వెళ్ళి తలుపు తీశాడు హేమంత్. ఎదురుగా కొమురమ్మ, వర్షమ్మ ఫోన్ చేసి రమ్మన్నది సార్ అంటూ లోపలికి వచ్చింది. కొమురమ్మ వెళ్లిపోయాక, వర్షని దగ్గరకి తీసుకొని నుదుటి మీద ముద్దు పెట్టుకొని క్రికెట్ మ్యాచ్ చూడటానికి హాల్ లోకి పోయాడు.

సాకీ

నువ్ పెదాల మీద మత్తును మోసుకువస్తున్నా
నా చూపేందుకో నువ్ గుప్పిట పట్టుకొచ్చే సీసా పైనే

సాకీ
సురా ఏరులై పారిన నేలలో
నేడు మధువుగ్రోలడం నిషేదం కదూ

ఎప్పటిలానే
తడిఅధర తీర్థమివ్వు
మత్తు దుఃఖపు మాటలలో
నన్ను నాలా బత్కనివ్వు

సాకీ
ఈ చలిరాత్రి
అలసి సొలసి దరికి వచ్చా
నీది ఒంటిని దుప్పటిగా కప్పు

సాకీ

కొన్ని అమూర్త కలలు
గడిచిపోయిన కాలాలు

మాటల్లో కొవ్వత్తై
కరిగిపోయిన రోజులు

ఎప్పుడూ ఫిజికల్ యేనా
అప్పుడప్పుడు మెంటల్ ఆర్గాజం

ఒకే ఊరు
రెండు చివర్లు

ప్రేమ
ఒక షార్ట్ టర్మ్ క్రాష్ కోర్స్

సాకీ
మళ్ళీ ఓసారి అదే మధువు పొయ్యవూ
సాకీ
చివరకు నన్ను నాదైన చోటులో ఉండనివ్వవూ*
అంటూ ఓ జఖ్మీ దిల్

*ఇక్బాల్ 'లా ఫిర్ ఎక్ బార్ ఒహి' గీతం మొదటి పంక్తులు

ప్రేమలేఖ 21

ఓయ్ అమ్మాయి.
నువ్ సుదూర తీరం నుండి పంపిన ముద్దులను గాలి ఇప్పుడే మోసుకొని వచ్చింది. ముద్దులతో పాటు నీ నవ్వుల్ని మోసుకొని వస్తున్న అని చెప్పేందుకేమో హోరుగా శబ్దం చేస్తూ మేనిని తాకింది. బాల్కనీలోకి వచ్చి చూస్తును కదా! వెన్నెల నన్నే తదేకంగా చూస్తూన్నట్టుగా అనిపించింది. అచ్చంగా నువ్ స్కైప్ లో చూసినట్లుగా ఉంటేనూ నీ చూపులను ఏమైనా ఈ రాత్రికి వెన్నెలకి అరువిచ్చావా!? అనే అనుమానం కలిగింది. నీ ప్రేమను మూటగట్టి పంపినట్టుగా లేవు. వర్షించే మబ్బుల ఆనవాళ్లు లేవు. ఒకేసారి అన్ని పంపితే ఎక్కడ తడిసి ముద్దవుతానేమో అని భయపడినట్లు ఉన్నావ్. ఇదిగో ఈ పక్క ఇంకా నీవు లేక వెలవెల పోతున్నది. నా ఎదను నీ తలగడగా చేసిపెట్టాను. త్వరగా వచ్చెయ్.

బోలెడంత ప్రేమతో
నీ నేను

ప్రేమలేఖ 20

ఓయ్ పిల్లా. ఇవ్వాళ మన ఫైజ్ పుట్టిన రోజు అట. ఎంత కాలాన్ని ఇక్బాల్ బానో గొంతులో ‘హమ్ దేఖెంగే’ వింటూ కాలబెట్టి ఉంటాం. ‘ముజ్ సే పెహ్ లిసి మొహబ్బత్ మేరే మహబూబ్ నా మాంగ్’ అంటూ ఎన్నిసార్లు కలిసి చదువుకున్నాం. నూర్జహాన్ గొంతులో ఎన్నిసార్లు విన్నాం. ‘తేరి అఖోంకా సివా దునియామే రఖా క్యా హే’ నీ కళ్లలోకి చూస్తూ ఎన్ని సార్లు చెప్పుంటాను. ‘ముజ్ సే పెహ్ లిసి మొహబ్బత్’ ఓ పిల్లకు చెబితే ‘మొహబ్బత్ కె సివా కోయి దుఖ్ నహి రహతే జానేమన్’ అని వెళ్లిపోయింది. మొన్న ఉర్దు కవిత్వం వింటుంటే సురేఖ సిక్రి recite చేసిన ఇదే కవిత కనిపించింది. ఎంత బాగా చదివిందో. చివర్లో కళ్ళనిండా నీళ్ళతో ముగించింది. నాకూ కళ్ళు చెమర్చాయి. ఈ కవిత చుట్టూతనే ఎన్ని జ్ఞాపకాలు అల్లుకున్నాం.

‘అల’మీద కవిత్వం రాస్తుంటే ‘హమ్ పర్ తుమ్హారా చాయ్ కా ఇల్జామ్ హీ తో హై, దష్నం తో నహి ఇక్రామ్ హీ తో హై’ అని జనాలకి సమాధానం చెప్పింది ఇదే ఫైజ్ కదూ. దానికి చెబితే ఎంత నవ్వుకుందో. నీకు చెబితే జనాల గురించి మీకేందుకురా అన్నావ్. 

పిల్లా ‘ఔర్ క్యా దేఖ్నే కొ బాకీ హై

ఆప్ సే దిల్ లాగా కె దేఖ్ లియా’ నిజమే కదూ ఇంకా చూడడానికి ఏమి మిగిలున్నది. నీతో గుండె కలిపి చూశాక. (మీరు అని అనను కదా). 

తెలంగాణ ‘కల’ అర్థ సాకారం అయ్యాక, నడుస్తున్న కాలాన్ని చెప్పడానికి మళ్ళీ ఫైజ్ యే కావాల్సి వచ్చింది. ఓ సారి ఇది చూడు. 

“యే దాగ్ దాగ్ ఉజాలా, యే షబ్ గజీదా సహర్

వో ఇంతిజార్ థా జిస్ కా, యే వో సహర్ తో నహీం

యే వో సహర్ తో నహీం, జిస్కా ఆర్జూ లేకర్

చలే థే యార్ కే మిల్ జాయేగీ కహీం న కహీం”

(ఈ మచ్చల మచ్చల వెలుగు, రాత్రి కాటు వేసిన ఉదయం

దేనికోసం ఎదురు చూసామో! ఇది కాదు ఆ ఉదయం.

కానే కాదు ఇది ఆ ఉదయం, దేన్ని కాంక్షిస్తూ...

దేన్ని కలవాలని దోస్తులు బయలుదేరారో... అది ఈ ఉదయం కానేకాదు) 

అచ్చంగా ఇది ఫైజ్ అనుభవమేనా? కానే కాదేమో! స్వేచ్ఛా, స్వాతంత్ర్యాల కోసం పొరాడి ఓడిన వారందరి గాథ. మొదటిసారి సుధా భరద్వాజ్ ని హిమాయత్ నగర్ తాజ్ మహల్ హోటల్ లో కలిసినప్పుడు తన ఛత్తీస్ ఘడ్ అనుభవం చెప్పింది. దామోదర్ తూరే తన ఝార్ఖండ్ అనుభవం చెప్పాడు. ఇది మా ఉమ్మడి అనుభవం కదూ. రేపు వచ్చే విధర్భ, గూర్ఖాలాండ్, బుందేల్ ఖండ్ కూడా ఇవే అనుభవాలు రాసుకోవాలేమో! అయినా విభజనలో అటు పోయిన ఫైజ్ గుండెను కలిపింది ఇక్కడి మన మఖ్దూం తోనే కదా. లేకపోతే “ఆప్ కి యాద్ రహి రాత్ భర్/ చాందిని దిల్ దుఖాతి రహి రాత్ భర్” (రాత్రంతా నీ జ్ఞాపకాలు వస్తూనే ఉన్నాయ్/ వెన్నెల హృదయం రాత్రంతా రోదిస్తూనే ఉంది) అని ఎట్లా రాయగలిగాడు. ఎంత విషాదం ఇది. ‘అధికార మార్పిడి’ అని బ్రిటిష్ అధికార పత్రాలే రాశాక, ఇంకా దీన్ని స్వాతంత్ర్యం అని భ్రమపెడుతూ పాలకులు, భ్రమిస్తూ ప్రజలు. ఇది ‘స్వాతంత్ర్యం కానీ కాదు అన్నవాళ్లేమో జైల్లో. ‘ఐసీ తైసి డెమోక్రసీ’ వాళ్ళు రాసినట్లు ‘డెమోక్రసీ సడ్ రహి హి జైలోమే’.

స్వేచ్ఛా, స్వాతంత్ర్యల కోసం పోరాడేందుకు ‘బోల్ కె లబ్ ఆజాద్ హై తెరే’ అంటూ మనకు ఓ నినాదం ఇచ్చిందీ ఫైజే. ఇప్పుడు గొంతు చించుకుని మరి చెప్పాలి. “మాట్లాడు నీకున్న స్వల్ప సమయం సరిపోతుంది/ గొంతు మూగ పోకముందే శరీరం మృతి చెందకముందే /మాట్లాడు ఇప్పటికీ సజీవమయిన సత్యం కోసం /మాట్లాడు మిత్రమా మాట్లాడు చెపాల్సినదంతా చెప్పేయి” (ఇది ఫైజ్ కవితకు వారాల ఆనంద్ అనువాదం. బాగా చేశాడు కదా)

ఎంతగా ‘హం అప్నే దిల్ కీ ధడ్కన్ కో తేరీ ఆవాజ్ పా సమఝే’ (నా గుండె చప్పుడును నీ అడుగుల అలికిడి అనుకున్నాను) అని నేనూ భావించినా ప్రియా ‘ఔర్ భీ దుఖ్ హై జమానే మే మొహబ్బత్ కె సివా /రాహతే ఔర్ భీ హై వస్ల్ కి రహత్ కె సివా’ (ప్రేమయే కాదు లోకాన బాధలింకా ఉన్నాయి/ శరీర కలయికే కాదు ఓదార్పులెన్నో మనకున్నాయి) ఇవాల్టికి ఇంతే. మళ్ళీ ఇంకో లేఖతో పలకరించే వరకు వేచి చూడు. ఇంతేహా హోగాయి ఇంతేజార్ కి.

సాకీ

నెత్తిమీద గండ దీపం
నడకా, నృత్యమా
రెండు కలగలిపిన రూపమా

★
ఎన్ని రాత్రుళ్ళు
కాలబడి ఉంటాయి

★
ఇంతకీ నాకేమవుతావ్ నువ్వు
ఏమో!
నాకు అర్థం కాదు
నువ్వూ చెప్పవు
జనం మాత్రం చెవులు కొరుక్కుంటూ ఉంటారు

అయినా ఎవరేమనుకుంటే మనకేం

★
ఓ నిశీధిలో
కాలువ గట్టున
మబ్బుల మాటున ఎన్నెలను చూస్తూ
నీ కళ్ళలోంచి కారిన
కన్నీటిబొట్ల సాక్షిగా
నువ్ నా గుండె సఖివి

★
సాకీ
రాత్రి నువ్ మిగిల్చిన
మధుపాత్రలోని నాలుగు చుక్కలు
నా నాలుక మీద సాకబొయ్యి

ముసాఫిర్

"హం లడేంగే సాథీ, ఉదాస్ మౌసమ్ కె ఖిలాఫ్ʹʹ అంటూ గొంతులోనే ఉదాస్ పలికిస్తో పోతున్నాడు ఓ మనిషి. పిలిచి ఏంటి బాటసారి అంటే నేను ముసాఫిర్ అని ముందుకు పోయాడు. మనకు ముసాఫిర్, బాటసారి రెండు ఒకటే. కానీ అతడికి కాదు. అతడి ఎదను తట్టి లేపేది ముసాఫిర్ అనే పిలుపే. అతడే ముసాఫిరా? అది అతడి పేరా? ఏమో అతడు మాత్రం అట్లా పిలిస్తేనే పలుకుతాడు.

***

ఒక నడక అతడి వెనకాల నడుస్తుంటే ఏమో అర్థం కానీ పదాలు వల్లే వేస్తూ పోతుంటాడు. నడుస్తూ, నడుస్తూ ఏదో దృశ్యాన్ని చూసి గున్ గునాయిస్తాడు. "ఇస్ దునియామే గమ్, నఫ్రత్ ఫైల్ గయే, ఔర్ ఇన్సాన్ కి జిందగిమే గుస్తాక్ʹʹ
***

ఎన్ని వందల సార్లు రోడ్డుమీద చూసి ఉంటానూ. ఎప్పుడు నిలబడో, కూర్చునో, నడుస్తునో ఏదో అనుకుంటూ పోతుంటాడు. ʹనేల మీద విరిసిన ఓ గుల్ మొహర్. నా గుల్ సితʹ. ఎవరు ఆ గుల్ మొహర్, ఎక్కడా గుల్ సిత. ఏమో who knows?
***


ఎప్పటిలాగే ఓ ఉదయం.
జాగా: గల్లీ చివర్న చాయ్ దుకాణం.
ముచ్చట: ప్రేమించుకున్నందుకు చంపబడిన ప్రేమికులు.
పక్కనే రాగయుక్తంగా ఓ గొంతు ʹదో బదన్, దో బదన్ ప్యార్ కి ఆగ్ మే జల్ గయేʹ
ఎవరికి అర్థం కాలే. కానీ కళ్ళలో సుడులు తిరిగిన నీళ్ళు.

***

ఓ సాయంత్రం.
అదే జాగా.
ఇద్దరు యూనివర్సిటీ పొరగాళ్ళు.
ముచ్చట: తెలంగాణ సాయుధ పోరాటం.
మళ్ళీ ఇతనే ʹఓ క్వాబ్ అధురా తా, అధురే హామ్, అజ్ నహీ తో కభీనా కభీ పూరే హోంగే హామ్. తబ్ తక్ టూటే హుయే సప్నే ఔర్ హమ్ దర్దిʹ
ఏమి అర్థం కానీ పిల్లలు. Is he mad? వాళ్ళు వెళ్తూ పలికిన మాట.

***

తెల్లారి అదే జాగ.
ఓ గుంపు ముచ్చట.
నీ అవ్వ దునియా మస్త్ కరాబ్ అయింది రా బై. థూ ఒక్కడన్న నియ్యత్ తోటి లేడు.
ʹజలాదో ఇసే ఫంక్ దాలో యే దునియా
మేరే సామ్నే సే హటా లో యే దునియా
తుమ్హారిహై తుమ్ హి సంబాలో యే దునియా
యే దునియా అగర్ మిల్ భీ జాయే తో క్యా హైʹ అంటూ మళ్ళీ అదే మనిషి.
ఈ సారి ఎవరు తిట్టుకోలే. చాయ్ గిలాస అక్కడ పెట్టి ఏం చెప్పిండు రా భై ముసలోడు అని వెళ్ళిపోయారు.

***


వరుసగా నాలుగో రోజు.
ఈ ఇల్లు ఆయనదే సార్. నేను దుకాణం పెట్టుకుంటా అంటే సరే అన్నడు. అడగని ప్రశ్నకు చాయ్ బండి యాదగిరి సమాధానం.
ఇంతకు ఆయన కథెంటి?
ఏమో సార్? ఎవల్ని అడిగిన తెల్వది అంటారు.
ఆయన్నే అడగకపోయావా?
ఓ సారి అడిగిన సార్ నవ్వి ఊకున్నాడు. సార్ ఆ మూలన ఉండే ముసలైన అప్పుడప్పుడు వస్తాడు. ఇద్దరు కలిసి పాటలు పాడుకుంటారు.
***

ఓ రోజు ఉండబట్టేలేక అడిగేశా. ఏంది నీ కథ. ఇక్కడ ఎవలు ఏం మాట్లాడినా ఓ షాయరీ చెప్తావ్ అని.
ఇంతకీ నీదేవూరు? నీ ఉదాస్ కథ ఏంటి అని అడిగా.
ʹ1947లో రెండు దేశాలు ఆజాద్ అయ్యాయి. రెండు దేశాల ప్రజలు ఆ దేశాల బానిసలయ్యారు. ఆ రెండు కాకుండా మూడో రాజ్యం ఉంది. అక్కడ జనాలు రాజ్యానికి బానిసలు కాదు. రాజే డిల్లీకి బానిసయ్యాడు. నేను ఆ రాజ్యానికి చెందిన వాణ్నిʹ అన్నాడు. దాన్ని కొనసాగిస్తూ అప్పుడు చెప్పాడు. ఓ యవ్వనపు ప్రేమకథని, రాజకీయ కథని.

ʹఅనగనగా ఓ రాజ్యం. ఆ రాజ్యంలో రాజు. రాజు కింద దొరలు. దొరలు దోపిడిదారులు. దొరలకు ఖిలాఫ్ సంఘం. సంఘంతోని జనం. ఇది బిడ్డ నా కథʹ

కథ చెప్పు అంటే సాయుధపోరాటం షార్ట్ కట్ లో చెప్తావ్ ఏంది?

ʹకభీ కభీ నేను భీ సంఘంతో ఊర్లపొంటి పోతుంటి. అట్లా పోయినప్పుడు ఓ ఊర్లో ఒక అమ్మాయిని చూశాను. కోహినూర్ హే వో కోహినూర్. వాళ్ళ నాన్న దళంకి చేనులో జాగిచ్చెటోడు. ఆ అమ్మాయి వాళ్ళ నాన్నతో కలిసచ్చేది. ఎప్పుడో ఓసారి ఆ ఊరికి పోయేటోల్లం. కొన్నిసార్లు ఆ పిల్ల వచ్చేది. కొన్నిసార్లు రాకపోయేది. ఓసారి వాళ్ళ ఊరు మీద యాక్షన్ అయింది.ʹ అంతే కాసేపు నిశ్శబ్దం.
తరువాత?
ఏమో కొన్ని రోజులకు ఆ పిల్ల చచ్చిపోయింది అని కబర్.
ఎట్లా?
చంపేశారు బేట చంపేశారు.
ఎవరు?
ʹకిత్నే ఆద్మీతే, పూరే ఫౌజ్ తే సర్దార్ʹ అని వెళ్లిపోయాడు గొడవైపు చూస్తూ.
అక్కడ పొద్దున చాయ్ దుకాణంలో చూసిన ʹస్టాచ్యు ఆఫ్ యూనిటీʹ పేపర్.

***

ఇదంతా ఎక్కడి కథో అనుకున్నా. మా కథే 48-52 పేజీలలో దాచిన కథ. మనుషులను మతాలుగా చీల్చిన ఆధునిక రాజ్యపు నెత్తుటి దాహం, నేల దాహం తాలూకు ఓ విషాద దృశ్యం. ఇంత విషాదాన్ని కొన్ని షాయరీల్లో ఎట్లా చెప్పాడు ఈ ముసలోడు అనుకుంటూ ఉండగానే దర్వాజని


ʹహాయాత్ లే కే ఛలో కాఎనాత్ లే కే ఛలో
ఛలో తో సారే జమానే కో సాత్ లే కే ఛలోʹ అంటూ సాగిపోయాడు.
ఇప్పుడతను కాలాన్ని వెంటబెట్టుకొని నడుస్తున్న ముసాఫిర్. ప్యారే, లాలే ముసాఫిర్.


http://virasam.org/article.php?page=947&fbclid=IwAR1Xo1n6fz2Q6mXFEh-toKHCd7lScBtd_qBIlo94_B_FVNQbMd8DhfqWnB8

చిరున‌వ్వే ఓ ప్ర‌క‌ట‌న‌ |

ఎప్పటిలాగే తెల్లారింది

లేచి బయటకు వద్దును కదా
రోడ్డు మీద వంకర టింకరగా బైక్ నడుపుతూ పోరడు

★

ఏదో మార్పుకోసం
ఎడతెగని ఎదురుచూపు

★

గల్లీలో ఆదివారం వాసన మారలేదు

సంతాప సభకు పోతును కదా
అక్కడా సావగొట్టుడు మారలేదు

ప్రకృతి చలనం
సూర్యుడి వేడి
గాలి స్వాంతన
పట్నం ట్రాఫిక్
ఖాకీని చూడగానే attitude
ఏదీ ఏదీ మారలేదు

★

కానీ
మారాలి
ఏదో మారాలి
ఒక్కమాట చెవిని తాకాలి
ఒక్కటంటే కనీసం ఒక్కటైనా
ఒక్కరైనా అనకపోతారా

★
సభానంతర ముచ్చట

నిన్న రాత్రి ఆయన్నీ తీసుకుపోయారటగా

★
OKAY
ఉంది
చలనం
ప్రకృతిలోనే కాదు

అందులోని
మనిషిలోనూ
మనిషిలోని
మనసులోనూ

★
సముద్రంలో నీటిచుక్క
తన స్వేచ్ఛను నవ్వుతూ ప్రకటించింది
నవ్వడమే స్వేచ్ఛని
పిడికిలి బిగించి చెప్పింది

★
నీటిచుక్కను చూసి
ఎడారిలో
ఇసుక రేణువులు
గాలికి కదులుతున్నాయి

★
కొత్త కుట్ర మొదలైంది...!?

వాక్యం
అర్థాంతరంగా....?!
.....
.........
............
కొనసాగించబడుతుంది

(కామ్రేడ్ తుమ్ హస్ తే రహో
హమ్ హస్ తే హస్ తే జీత్ జాయేంగే)

http://virasam.org/article.php?page=952

నిద్రను చెరిపిన కల

★
ఎక్కడో ఓ ఆర్తనాదం
పోయి చూస్తును కదా
గుట్టలు గుట్టలుగా శవాలు

★
ఓ పసి బాలిక
హృదయ విధారక ఏడుపు
రసి కారుతున్న దేహం మీద
గాయమంటూ లేని చోటు
వెతికినా దొరకదేమో

★
రెండు కాళ్ళ మధ్యన
తన బలాన్ని చూపిస్తూ ఇనుప బూటు

★
గాల్లోకి కాల్చిన తూట
పిడికిలెత్తిన వాడి గుండెల్లో దిగింది

★
వేటకత్తి
తలను మొండాన్ని
ఒక్క వేటుతో దూరం చేసింది

★
మనువు
న్యాయపీఠం మీద  కూర్చొని
ప్రవచిస్తున్నాడు

★
దేశమే ఒక్కడి మీద యుద్ధం ప్రకటించినట్టు
ఇంటిముందు సైనిక పటాలం

★
పక్కకు తిరిగితే
మోచేతికి బలంగా తాకిన గోడ

ఓహో ఇదంతా కలా?

తరువాత ఇక నిద్రపట్టలేదు

17/11/18

ఓ బానిస నవ్వు

రక్తపాతాన్ని చూసి చలించినా
కళింగను తిరిగివ్వని అశోకుడు
ఇప్పుడు పశ్చాత్తాపం ప్రకటిస్తున్నాడు

గిరి గీసుకున్న సమూహాల పూజారులు
ఇప్పుడు సామ్యవాదాన్ని ప్రవచిస్తున్నారు

యుద్ధం ప్రకటించిన వాడే
శాంతి పలుకులు వల్లిస్తున్నాడు

అన్నీ వింటున్న హాలికుని బానిస
నవ్వుతూ భుజాన నాగలి మోసుకుపోతున్నాడు

ప్రేమలేఖ 19

ఈ మధ్య రజిత అక్కా 'హమ్ దిల్ దే చుకె సనమ్'లోని కళ్ళ పాట ఒకటి షేర్ చేసింది. అంతక మునుపు 'ఓంకార' లోనిది షేర్ చేస్తే నువ్వు గుర్తొచ్చి The Eyes అని పోయెమ్ రాస్తా అని చెప్పిన. కళ్ళ పాటల గురించి ముఖపుస్తకం లో రజిత, మోహన్, నేనూ ఓ పెద్ద చర్చే చేస్తున్నాం లే.

నేనలా కింద పడుకొని ఉన్నప్పుడు, నువ్ బెడ్ పైన కూర్చొని కాళ్ళు ఆడిస్తూ ఉంటే ఆ పాదాలను ముద్దాడుతో పాబ్లో నెరుడా The Feet పోయెమ్ చెప్పేవాణ్ణి. ఇక కళ్ళ మీద నాకున్న obsession నీకు తెలియంది కాదు. ''అమ్మాయిల అందమంతా కళ్లలోనే దాగుంది అనుకునే పిచ్చోడివి'' అనే కదూ నువ్వెప్పుడూ అనేది.

'i have seen the most beautiful eyes in this world, the vigilant eyes, infinite eyes. When she laugh with those, butterflies runs in my heart, heart's beat increase and the feeling which comes, I cannot write in letters nor express in words' అని లాంఠ గోళిలంతా కళ్ళున్న ఓ పిల్లకు రాసిన అంటే నా కళ్ళలోకి మత్తుగా చూస్తూ "మరి నా కళ్ళ పైనో" అన్నావ్. అప్పటి నుండి రాస్తూనే ఉన్నా, ఎంతకీ ఒడవని ముచ్చటే అది. ఛాయ మోహన్ అన్నట్టు 'తుచ్ఛమైన ప్రేమలో కళ్లలోతూ కూరుకుపోయాను' (ఛాయ మోహన్ అంటే చాయ్ ఫ్రెండ్ కాదు. అంతకు మించేలే.) కూరుకుపోయాను అని అన్నాడు కానీ కూర్చుకున్నది నువ్వే కదూ.

ఎన్ని రాత్రులు అలా చూస్తూ కళ్ళలోకి నింపుకున్నావో. ఎన్ని ఉదయాలు నీ కళ్ళలోకి చూస్తూనే నిద్ర లేచానో. ఎట్లా నింపుకుంటావ్ అట్లా. ఓ చేయిని నాకు తలగడలాగా వదిలేసి, అట్లాగే చూస్తూ ఉండిపోతావ్. ఉదయాన్నే లేవగానే తదేకంగా చూస్తున్న రెండు దీపకాంతులు కనపడతాయి. 'ఏంటే' అంటే, "ఏం లేదురా. రోడ్డు మీద పడితే ఎప్పుడు వస్తావో, అందుకే కళ్ళనిండా నింపుకుంటున్నా" అంటావ్. "నిద్రపోతున్నప్పుడు ముద్దొస్తావ్" అని నుదుటి మీద పెదాల ముద్ర వేస్తావ్. నేను కాస్త పైకి జరిగి పెదాలకు పెడితే "go n brush" అంటూ లేచి కౌగిలికి చిక్కకుండా పారిపోతావ్. ఉదయకాలపు ప్రేమలు కదూ అవి. వెన్నెల ముచ్చట్లు, వెన్నెల ముచ్చట్లే... ఉదయపు ప్రేమలు, ఉదయపు ప్రేమలే. ఎన్ని చలికాలపు రాత్రుళ్ళు మేల్కొని ఉండుంటావ్, నా ఛాతీ నిమురుతూ. కొన్నిసార్లు పేగులు బయటపడేలా వచ్చే దగ్గునూ భరిస్తూ. టాబ్లెట్ వేసిన తగ్గకపోతే "ఎదపై ముద్దుపెట్టి తగ్గి పోతుంది లేరా" అంటూ కళ్ళలోకి ఓ చూపుల బాణం విసురుతావ్. అంత బాధలోనూ నవ్విస్తావ్. That's the power of your looks. కలిసినప్పుడు చూసే చూపుతో నవ్వును, వెళ్లిపోతున్నప్పుడు చూసే చూపుతో కన్నీళ్లను తెప్పిస్తావ్. 'కలలందు వెంటాడే కన్నులే నీవి'.

స్వేచ్ఛగా నవ్వుతూ ఎగిరిపోయిన కనుల పిల్లా త్వరగా రావూ నీకోసం ఎప్పటిలాగే పగటి ముద్దులు దాచి ఉంచాను.

లోపల నిప్పు కణికలు ఉన్నవాడు

ఎవడు బతికేను నిండా పది పదులు
నేల తనకోసం  కన్నదో
నేలకోసం వాడు పుట్టాడో
అన్నట్లు ఎవడూ పుట్టడు

కానీ
అందరిలానే పుట్టినా
చచ్చేనాటికి దేశ ముఖచిత్రం మీద
ఎడమకాలి ముద్రను తన సంతకంగా
చేసేవాడు మాత్రం అరుదుగా రూపొందుతాడు

పుట్టిన కులం నిషేధమైన చోట
నిషేధాక్షరాలను ఏరి వాక్యాల దండ కట్టడం
తెలిసినవాడు మాత్రమే
కాలిపోతున్న మనుషుల కోసం
మనుషుల్లో కాలిపోతున్న మనసుల కోసం
లోపలా బయటా ధగ్ధమవుతూ రాయగలడు

లోపల నిప్పు కణికలున్నవాడే
బయట మంటల్ని పుట్టించగలడు

‘పిడికెడు ఆత్మగౌరవం కోసం ‘
‘అంటరాని ప్రేమ’ చేసిన పోరాటం
వాడి జీవితం
వాడు రాచరికాన్ని కూల్చే అరాచకుడు
వాడే ప్రకటించుకున్నట్లు
‘జన సమూహాల గాయం
గాయాల సమూహం’

బతకడమొక నిరసనగా బతికిన వాడు మాత్రమే
చావునూ నిరసనగా రిజిస్టర్ చేసి పోతాడు

He lived shorter
But, his life? eternal

వెలుతురు చీకటి

ఎప్పటిలాగే ఈరోజు
కాకపోతే నువ్వు లేవనే వెలితి

దిగంతాల్లోకి చొచ్చుకొని వచ్చాక
కొన్నిసార్లు పైకి రాలేక అక్కడే ఆవాసం
అన్ని చెప్పినంత సహజంగా ఉండవు కదా

నీకో కథ చెప్తా వినూ

చీకటిలో మొదలై
వెలుతురు గుండా ప్రవహించి
మళ్ళీ చీకట్లో కలిసిన
ఓ ప్రేమికుడి కథ

సొరంగం మధ్యలో నిలబడి
మరో చివరకోసం చూస్తున్నాడొకడు
ఎక్కడినుండో వచ్చి వీపుతట్టి
వెలుతురు వైపు నడిపించింది ఒక్కర్తి

వ్యక్తావ్యక్త ఆలోచనల మధ్య
ప్రేమామోహ భావనల మధ్య
భౌతికాలౌకిక ఆనందాల మధ్య
ఘర్షణ పడి
వాళ్ళ పోరాటమంతా 'ప్రేమ, స్వేచ్ఛ'ల
కోసమే అని కనుగొన్నారు
వాటికోసమే కలసి నడచారు

విరిగిన హృదయాలను
ఒకరి బిగి కౌగిళ్ళలో మరొకరు
అతికించుకుని
అడవులు
సముద్ర తీరాలు
పల్లెలు
పట్టణ ప్రాంతాలంతా
కలియదిరుగుతూ
వాళ్లిద్దరూ ఓ జుగల్ బందీ
గొంతెత్తి పాడారు

గాలి చొరబడని
వాళ్లిద్దరి మధ్య సంద్రాలు పుట్టాకా
ఒక్కసారి ద్వేషించవూ
అంటూ వచ్చింది తాను
ప్రేమైక బంధమున్న చోట
ద్వేషానికి తావు లేదూ అంటూ
అతడు మళ్ళీ చీకట్లో కలిసిపోయాడు

ప్రేమలేఖ 18

ఆ గొంతు
ఎదలోతుల్లోంచి వచ్చే నవ్వు
అనేకానేక భావాల్ని పలికించే కళ్ళు
ఎంత కవిత్వం  రాసుకున్నా వాటిని చూస్తూ...
అవి అట్టాగే ఉండాలని చెప్తూ..

గొంతులో జీర
జీవం కోల్పోయిన నవ్వు
విషాదపు చూపు
ఇది కాదు నువ్వు

కనులు, నోరు కలిపి నవ్వే జుగల్ బందీ
ఎగిసే అల
లోతైన సంద్రం
అనంతానంత ఆకాశం
సలువదనపు వెన్నెల
ఎగురుతూ పోయే సీతాకోకచిలుక
కురిసే మేఘం
తడిసే నేను
ఇది కదా నువ్వు

పిచ్చి పిల్లా
ముప్పై రెండు అణాల పిచ్చి పిల్లా
కాస్త నవ్వవు...
రాలిపడే ముత్యాలను ఏరి
నీ చిత్రాన్ని గీసుకుంటా

ఎందుకో పాత పుటలు తిరగేస్తుంటే ఈ కవిత దొరికింది. సందర్భం ఏమిటో గుర్తులేదు. జీవంలేని విషాదపు చూపుల నిన్ను ఊహించుకోలేను. అందుకేనేమో! ఆ సందర్భాన్ని యాది పెట్టుకోలేదు.

ముప్పై రెండు అణాల పిచ్చిపిల్లా. అరవై నాలుగు అణాల అరనవ్వు విసిరే పిల్లా. త్వరగా రావు. మళ్ళీ ఓ నవ్వుల వర్షమై కురిసేందుకు. అందులో తడిసి ముద్దై చాలా రోజులైంది. ఓయ్ సీతాకోకచిలుక ఒక్కసారి వచ్చిపోవూ. ఊహు వచ్చి ఇక్కడే ఉండిపోవూ. పుప్పొడుల ముద్దులన్నీ నీకోసం దాచి ఉంచా. పాపం వెన్నెల. ఇంకా ఎన్ని రోజులిలా మన సందేశాలని మోస్తూ ఉంటుంది. ఎప్పటిలాగే ఓ పున్నమి పూట మనదైన చోట కూర్చొని ఆ ఒంటరి చుక్కను, వెన్నెలను చూస్తూ మాట్లాడుకుందాం. పొట్లాడుకుందాం. అలుగుదాం. మారాం చేద్దాం. గారం చేద్దాం.

వార్తలు ఫాలో అవుతూనే ఉండుంటావ్ కదా. శబరిమల తీర్పు వచ్చింది. మహిళలు వెళ్లాలనుకుంటే వెళ్ళవచ్చు అని చెప్పింది. 'యత్ర నార్థ్యాస్తూ' దేశంలో మహిళకు ముట్లు రావడం అంటరానితనం. అదే  ఆడ విగ్రహానికి ముట్లు వస్తున్నాయి అంటే కొబ్బరికాయలు పట్టుకొని పరిగెడుతుంటారు. 'ఎక్కడ మహిళలు పూజింపబడతారో అక్కడ దేవతలు కొలువుంటారు' ఎక్కడో చదివిన జ్ఞాపకం. కానీ వాస్తవంలో 'ఎక్కడ మహిళలను దేవతలు అని పూజిస్తారో అక్కడ వాళ్ళకో గర్భగుడి కట్టి బంధిస్తారు'. గడచిన చరిత్ర, నడుస్తున్న చరిత్ర అంతా అదే కదా. ఆమెకో భర్త, ఇళ్లు ఉండాలి. ఆ ఇంటిని, ఇంటాయనని చూస్తూ ఉండడం తన బాధ్యత. ఇదే కదా ఈ దేశపు సంస్కృతి. పీడక కులాల ముచ్చట్లు పీడితులకు చెప్తే ఎట్లా నడుస్తుందని కదూ మనం మాట్లాడుకుంది. ఉత్పత్తి కులపు స్త్రీ ఇల్లు, ఇంటాయన అని కూర్చుంటే చేతిలోకి ముద్ద ఎట్లా వస్తుంది. అని కదూ ముగించింది. ఇప్పుడు ఆధునికత జీవితాల్లోకి వచ్చి ఇల్లు దాటి బయటకు నాలుగడుగులు బయటకి నడిపించింది. ఇంట్లో మొక్కే దేవున్నే గుళ్లోకి వచ్చి మొక్కుతా అంది. అంతే దేవతలు (మహిళలు) గర్భగుడిలో (ఇంట్లో) ఉండాలి. భర్తకు, పిల్లలకు సేవలు చేస్తూ ఉండాలి అని సంస్కార, సంస్కృతి వాక్యాలు నాలుకలు మీదుగా జాలువారుతున్నాయ్.

మొన్న అస్సాంలో అన్న పెళ్లికి పోయి వస్తుంటే అక్కడ కామాఖ్య గుడి దగ్గర ఆపారు. పద్దెనిమిది ముక్కలైన శక్తి స్వరూపిణి దేహపు ఒక్కో ముక్క పడిన చోటు ఒక్కో శక్తి పీఠం అయిందంటా. అట్లా అష్టాదశ (పద్దెనిమిది) శక్తి పీఠాలు ఉన్నాయటా. ఇక్కడ ఆమె యోని భాగం పడిందంటా. ఆదివాసీ సమూహం ఉన్న ఈశాన్య రాష్ట్రాల్లో హిందుత్వ ఆనవాళ్లు ఎక్కడివి అనేది ప్రశ్న. ఆ ప్రశ్నను కాసేపు పక్కన పెడితే. కామాఖ్యలో యోనిని దేవత స్వరూపమని మొక్కుతున్న జనాలే శబరిమలలో యోని స్రవించే మహిళలను గుడి మెట్లు ఎక్కోద్దు అంటున్నారు. మతం నెత్తికెక్కితే మెదడు మోకాళ్ళలోకి దిగడమంటే ఇదే కదూ. శైవ, వైష్ణవులు ఒకర్నొకరు చంపుకునెంత వైరం ఉన్న కాలంలో శివుడు, విష్ణువు (మోహిని అవతారం) సంగమించి అయ్యప్పని కనడం ఓ చారిత్రక వైచిత్రి. 'మొగోడు మొగోడు కలుసుకుంటే అయ్యప్ప, నువ్వేట్ల పుట్టినవో చెప్పప్పా' అని చిన్నప్పుడు విన్న జనానాట్యమండలి పాట యాదికి రావడం యాదృశ్చికం కాదు.

అయినా సీతాకోకచిలుకల్ని బంధించే మతాల్లో హక్కులు కోరడం పిచ్చి పనే ఐనా, హక్కును నిరాకరించిన చోట నిలబడి, కలబడి సాధించడమూ అవసరమే. బాబాసాహెబ్ కాలారాం గుడి తలుపుల్ని దళితుల కోసం తెరిపించినప్పుడు చెప్పిన మాటలు 'నాకు విగ్రహాల మీద నమ్మకం లేకున్నా, అక్కడికి పోకుండా అడ్డుకునే హక్కు మాత్రం ఎవరికి లేదు' (సరిగ్గా ఇవేనో కాదో యాది లేదు. ఆ మాటల భావం ఇదే)

చెప్పడం మరిచాను అంటావేమో. బిడ్డ అడిగింది ఎప్పుడొస్తున్నావ్ అని. నువ్ రాట్లేదని తిట్టింది అది వేరే విషయం అనుకో. ఇప్పటికి ఇంతే. ఉంటాను. లవ్ యు ఫ్రీడో.

కుచ్ భీగి అల్ఫాజ్

టూటే హువా దిల్ కే
కుచ్ భీగి అల్ఫాజ్

ఎందుకో ఖాళీతనం
ఆవరించినప్పుడు
ఎద ముక్కలైన భావన
కొన్ని తడి మాటలు

కొన్నిసార్లు అంతే
మనదైన కొన్ని ఖాళీతనాలు

అవసరమే
మనకంటూ ఓ ఒంటరితనం
ఓ నిశా(షా)చరుడిలా
ఓ బైరాగిలా
కొన్ని ఒంటరి గీతాలు
రాసుకోడానికో
పాడుకోడానికో

జనం నుండి మనల్ని
మనమే వెలివేసుకొని
చుట్టూ ఓ గీత గీసుకొని
నాలుగు వాక్యాలు రాసుకోడానికి
ఓ ఖాళీతనం అనివార్యం

ఎందుకో గాయపడ్డ ఎద పలికే
కొన్ని తడి మాటలు బావుంటాయ్

అంగారిక

ఎప్పటిలాగే అలసటతో వచ్చి బెడ్ పై నడుం వాల్చింది అంగారిక. ఆలోచనలు తన తలలో సుడులు తిరుగుతున్నాయి. ‘ఆఫీసు ఒత్తిడి ఎలాను ఉండేదే. కానీ ఈ తలపులే, జ్ఞాపకాలే, వెంటాడుతాయి. అవి ఏదో రోడ్డుపై పోతున్నప్పుడు జరిగే పెద్దగా పట్టింపు అవసరం లేని సంఘటనలు కాదు. జీవితంలో భాగమైనవి. అవి ఎద లోతుల్లో నాటుకుపోయిన జ్ఞాపకాల విత్తనాలు. ఇప్పుడవి మొలకలెత్తి, చెట్టయి, మహావృక్షమయి మర్రిచెట్టు ఊడల్లా మదిని చుట్టూ ముట్టాయి.  గుండెను కొమ్మల మధ్యన పట్టి నలిపినట్లు ఉన్నాయి.  మరిచిపోదామనుకున్న, ఏదో ఓ సందర్భమో, సంఘటనో వాణ్ని గుర్తుకు తెస్తున్నది. ఇప్పుడు ఈ ఉక్కపోతకు కారణం వాడే. వాడి జ్ఞాపకాలే.’ ఇప్పుడు అతడి జ్ఞాపకాల సుడిగుండంలో కొట్టుమిట్టాడుతుంది అంగారిక. గత రెండు గంటల కాలం నుండి నిదురపట్టక పరుపుపై పొర్లాడుతూ...

            ఈ జ్ఞాపకాల విలుకాడు ఎక్కడ కలిశాడు. వెళ్ళకూడదు అనుకుంటూనే పురాస్మ్రుతుల్లోకి పయనిస్తుంది తాను.

...............................................................

మూడేండ్ల క్రితం ఓ ఫ్రెండ్ సంగీత్ పార్టిలో కలిశాడు.బయటకి  అప్పుడు పెద్దగా మాట్లాడింది ఏమి లేదు. ఏదో హాయ్, బాయ్ అన్న పలకరింపులే. అందరు కలిసి తాగుతుంటే మధ్యలో ఏదో కాల్ వస్తే వెళ్ళిపోయాడు. కాసేపు మాట్లాడి మళ్ళి వచ్చాడు. ఎవరో అన్నారు ‘ఏరా గర్ల్ ఫ్రెండా?’ అని కాదు అని మళ్ళి తాగడంలో మునిగిపోయాడు. మళ్ళి పెళ్ళిలో కలిశాడు. పైకి కనిపించెంతా ముద్దపప్పు ఏం కాదు అనిపించింది. ఎవరో అమ్మాయితో మాట్లాడుతూ బాగానే ఫ్లర్ట్ చేస్తున్నాడు. కాసేపటికి మేము కూరుచున్న దగ్గరికి వచ్చాడు. నా వైపే వస్తుంటే, ఏంటి ఈ అబ్బాయి నాకోసం వస్తున్నాడా! అనుకున్నాను. అంతలోనే నా పక్కనే కూర్చున్న హేమంత నెత్తిమీద ఒకటి మొట్టి ‘ఏం­టే మొన్న సంగీత్ కి రాలేదు?’ అని అరుస్తున్నాడు. వాళ్లనే చూస్తున్న నావైపు వాళ్ళిద్దరూ ఓ చూపు చూసి నవ్వుకున్నారు. ఎందుకో అర్థం కాలేదు. హేమంత దగ్గరికి వచ్చి అతడ్ని పరిచయం చేసింది. వెంటనే అతడో నవ్వు నవ్వి, మా పరిచయాలు మొన్నే అయిపోయాయి అని హేమంత వైపు ఓ చూపు చూశాడు.

పెళ్లి అయిపొయింది. పెళ్లికి సంభందించిన తంతులు అయిపోయాయి. ఓ రోజు ఉదయాన్నే ఫోన్ లో మెసేజ్, ‘హాయ్, ఎలా ఉన్నావు?’ అని. ‘మీరెవరో తెలుసుకోవచ్చా!’ అని రిప్లయ్ ఇచ్చాను.
‘అరే, నేనే, కలుద్దాం అనుకుంటున్నా. నువ్ ఖాళీగానే ఉన్నావా! కలవచ్చా?’

- సరేకలుద్దాం. ఎక్కడా?

‘సాయంత్రం 6గం.లకి, ఈట్ స్ట్రీట్’

- సరే. కలుద్దాం.

.....................

            శరదృతువు వెన్నెల మెల్లిగా మబ్బుల చాటు నుండి వస్తున్నప్పుడు కలిశాడు. పలకరించాడు. ‘అక్కడ వెన్నెల ఆగమనం, ఇక్కడ నీ ఆగమనం రెండు యాదృశ్చికమే. అయినా బాగున్నాయి.’ అంటూ  కళ్ళలోకి కళ్ళుపెట్టినట్లుగా చూశాడు. ‘ఏంటి  ఫ్లర్ట్ చేస్తున్నావా?’ ‘అంత అదృష్టం ఎక్కడుంది తల్లి. ఆల్రేడి బుక్కైపోయా.’ అన్నాడు. ‘ఓహ్, గుడ్. మరి ఆ పిల్లని ఎప్పుడు పరిచయం చేస్తున్నావ్?’ ‘తొందర్లోనే చేస్తాలే. తనిక్కడ ఉండదు. ఊర్లో ఉంటుంది. బహుశ, వచ్చే నెల వస్తుందనుకుంటా! వచ్చాక చేస్తాలే.’ ‘ఎప్పటి నుండి పరిచయం అని అడిగా’ ‘చాల సంవత్సరాలుగా తెలుసు. డిగ్రి చదువుతున్నప్పుడు ప్రపోస్ చేశా. ఒప్పుకుంది.  ఆరు సంవత్సరాలుగా రిలేషన్ షిప్ లో ఉన్నాం.’ ‘గుడ్, తొందర్లోనే పెళ్లి అనుకుంటా?’ ‘అంత తొందరేం లేదు. ఇంకా కొన్ని సంవత్సరాలు ఆగుదాం అనుకుంటున్నాం.’

అప్పుడు కలిసింది మొదలు, ఈట్ స్ట్రీట్ వారి అడ్డా అయిపొయింది. ఎన్ని సూర్యాస్తమయాలు. ఎన్ని చంద్రోదయాలు. వారి కళ్ళముందు కదిలిపోయాయో.  హుస్సేన్ సాగర్ వీళ్ళకోసమే కట్టినట్లు. ఈట్ స్ట్రీట్ వీళ్ళకోసమే పెట్టినట్లు అనిపించేంతలా వచ్చేవారు. బుద్ధుడి మీద పడే మలిసంధ్య కిరణాలు. వెన్నెల వెలుగు చూస్తూ, ఎంత కవిత్వం జాలువారేదో.  ఒడిసిపట్టుకుంటే  వాళ్ళ మాటలన్నీ, ఎన్ని కవితల పుటలయ్యేవో.

............................

            ‘ఓ రోజు వాడు ఫోన్ చేసి నీకో సర్ప్రైస్ అన్నాడు. ఏంటో అని వాడు చెప్పిన చోటికి వెళ్తే వాడి గర్ల్ ఫ్రెండ్ ని పరిచయం చేశాడు. ఆ పిల్ల చాల ముభావంగా, ముక్తసరిగా ఏదో మాట్లాడాలి తప్పదు కాబట్టి మాట్లాడినట్లు అనిపించింది. కొత్త కదా అంతే అనుకున్నా. కానీ ఎప్పుడు కలిసిన ఆ పిల్ల ఒక అనుమానపు చూపు చూసేది.  తరువాత వాళ్ళ లైఫ్ లో వాళ్ళు పడిపోయారు. అడపాదడప కలిస్తే మాట్లాడుకోవటం మినహా, అంతక ముందులా, కవిత్వమై ప్రవహించడాలు. వెన్నెల రాత్రుల్లో రోడ్లపై తిరుగుతూ ఐస్ క్రీం తినడాలు తగ్గిపోయాయి. ఎందుకో వాడు సరిగ్గా మాట్లాడటం తగ్గించాడు. ఓ సారి అడిగితే, ఏం లేదు, కొద్దిగా బిజీ అయిపోయా అన్నాడు.’

            ‘కాలంతో పాటే నడుస్తుంటే అప్పుడు వచ్చాడు విహార్. పేరుకు తగ్గట్టే ఎప్పుడు ఏదో పని మీద విహరిస్తూ ఉంటాడు. ఇద్దరికీ తెలిసిన ఫ్రెండ్, నాకన్నా కాస్తా వాడికే ఎక్కువ తెలుసు. కానీ ఎందుకో చాల తక్కువ కాలంలోనే అత్యంత దగ్గరయ్యాడు. విహార్ వి  నావి భిన్న దృవాలు. అతడేమో ఎప్పుడు గగనతలాన విహరిస్తూ ఉంటాడు. నేనేమో ఆకాశాన్ని చూస్తూ ఉంటాను. కవిత్వం నా జీవితంలో భాగమైంది. విహార్ కేమో అది అర్థమే కాదు అన్నట్లు మొహం పెడతాడు. అయినా విహార్ కళ్ళల్లో ఏదో తెలియని మ్యాజిక్ ఉంది. మాటల్లో ఓ రకమైన మత్తు ఉంది. ఆ మ్యాజిక్, మత్తే విహార్ కి నన్ను దగ్గర చేసింది. ఆ మత్తే మమ్మల్ని ప్రేమలో పడేసింది. మా మాటల్లో రోజుకు ఒకసారైన వాడి ప్రస్తావన వచ్చేది. విహార్ నవ్వి ఊరుకునే వాడు. కొన్ని సార్లు ‘నాకు మీ ఇద్దరినీ చూస్తే అసూయ. ఇంత గొప్పగా ఎట్లా ఉంటారు మీరిద్దరు, నేను అందరిలానే మీరిద్దరు టుగెదర్ అనుకున్నా. బట్ యు ఫోక్స్ ఆర్ మోర్ దెన్ దట్.  మీ ఇద్దరినీ చూస్తే నాకు పాయల్ గుర్తుకు వస్తుంది. స్టుపిడ్ గర్ల్ గొడవ పెట్టుకొని వెళ్ళిపోయింది.’ అని కళ్ళనిండా నీళ్ళు తెచ్చుకునే వాడు.

పాయల్ వాడికి చిన్నప్పటి ఫ్రెండ్. ఇద్దరు ఒకరు విడిచి ఒకరు ఉన్నకాలం చాల తక్కువ. పాయల్ హయ్యేర్ స్టడీస్ కోసం స్టేట్స్ పోతే వీడు ఆమె రాకకోసం చూస్తూ పేషెంట్ అయ్యాడు. అప్పటి నుండి కాస్త దగ్గరగా ఉన్నవాళ్ళు ఎవరు దూరం వెళ్తున్న వీడు శోకసంద్రం అయ్యేవాడు. పరిచయం అయిన కొన్ని రోజులకే నేనో ప్రాజెక్ట్ వర్క్ మీద నాలుగు రోజులు పోతానంటే ఎంత ఏడ్చాడో పిచ్చికన్నా. వీడి ఏడుపు చూడలేక నాలుగు రోజుల ప్రాజెక్ట్ వర్క్ కాస్త ఒకటిన్నర రోజులోనే ముగించుకొని వచ్చేశా. నేను వచ్చానని చెప్పగానే రాత్రంతా పడుకోలేదేమో! ఎర్రబారిన కళ్ళతో, షార్ట్ మీదే వచ్చాడు.

            .............................

ఓ సంవత్సరన్నర కాలం గడిచిపోయాక విహార్ తో అంగారికకు పేచీలు మొదలయ్యాయి. తను మీటింగులు, ప్రాజెక్ట్ వర్క్స్ అంటూ బయటకి పోతూ విహార్ తో సరిగ్గా ఉండటం లేదు అనే కంప్లైంట్స్ మొదలయ్యాయి. ఆమె చిన్ననాటి నుండి స్వేచ్చా జీవి.  తను అనుకున్న పని చేసుకుంటూ పోతుంది. అట్లా అని విహార్ కి సరిగా సమయం కేటాయించదా అంటే అదేమీ లేదు. అంగారిక రాసే కవితలలో భావుకత, లోతు ఎక్కువ. అది విహార్ కి సరిగా అర్థం కాదు. ఇటు విహార్ తో ఘర్షణ, అటు అతడు మాట్లాడట్లేడనే ఘర్షణలో అంగారిక ఉక్కిరిబిక్కిరి అయిపోయేది. ఆ కోపాన్నంత విహార్ పై వెళ్లగక్కేది. .

..............................

ఉదయాన్నే లేవలేనితనపు బలహీనత ఏదో ఒంట్లో. సమయానికి విహార్ కూడా ఊర్లోలేడు. ఇప్పుడు ఎవరిని పిలవాలి అనుకుంటూనే, వాడికి కాల్ చేశా. ‘పది నిమిషాల్లో వస్తున్నా’ అని వచ్చాడు. వస్తూనే తినడానికి బ్రెడ్, పాలు తీసుకువచ్చాడు. మాట్లాడక చాల కాలం అయింది కదా! కాసేపు మౌనం మా మధ్య రాజ్యమేలింది. కాస్త తిని ఇంకా అలసట తగ్గక అట్లే వాడి వొళ్ళో పడిపోయా. తలపై చేయి వేసి దగ్గరగా అదుముకొని, తల నిమురుతున్నాడు. వాడి తలనిమరటంలో అమ్మ చేతివేళ్ళ స్పర్శ ఉంటుంది. కన్నీళ్లు పెడుతున్నప్పుడు ఓదార్చడంలో నాన్న కౌగిలి వెచ్చదనం ఉంటుంది. ఏమైందో తెలియదు. చెంపలపై రెండు కన్నీటి బొట్లు రాలిపడ్డాయి. ‘రేయ్, నాకు జ్వరం వస్తే నువ్వు ఏడుస్తున్నావా?’ అన్నా చాల ఎమోషనల్ అయిపోయి. కళ్ళనిండా నీళ్ళతోనే నవ్వాడు వాడు. ఎన్ని రోజులైంది వీడు నవ్వు చూసి. వీన్ని, వీడి నవ్వు మొఖాన్ని కండ్లనిండా నింపుకొని. ‘రేయ్, ఎందుకు నవ్వుతున్నావ్? అని గట్టిగా అడిగా?’ ‘నీకు జ్వరం వచ్చిందని ఏడుస్తున్నా అంటే నవ్వొచ్చింది.’

‘సరే మరి ఎందుకు ఎద్చావ్?’

 ‘ఏం లేదు, కలవక చాల రోజులైంది కదా! నువ్విలా ఒళ్లో తలపెట్టుకొని పడుకుంటే ఏడుపొచ్చింది, నన్నెంతా మిస్ అయ్యి ఉంటావేమోనని.’

‘అంతేనా? నమ్మొచ్చా?’

‘నమ్మొచ్చే బాబు. అంతే, ఇంకేం లేదు.’

            అయినా వాడి మాటల్లో ఏదో దాస్తున్నట్లు అనిపించింది. వాడే చెప్తాడులే అని ఆగా. కాసేపయ్యాక ఓపెన్ అయ్యాడు.  ‘మయూరితో ఒకసారి మాట్లడరాదు.’ అన్నాడు, నిశ్శబ్దాన్ని బద్దలుకొడుతూ. ‘ఎందుకు, ఏమైనా గొడవైందా?’ అని అడిగా.

‘గోడవంటు ఏమి లేదు. కానీ.’

‘హా, కానీలు, అయితేలు కాదు. ఏం జరిగిందో చెప్పు.’

‘అదే ఏ అమ్మాయితో మాట్లాడినా, చాల పోసేసివ్ గా ఫీల్ అవుతుంది. నా పనుల్లో పడి, తనకు టైం ఇవ్వడం లేదని రోజు కంప్లైంట్స్.’

‘టైం ఇవ్వట్లేదని, విహార్ కూడా కంప్లైంట్స్ చేస్తాడు. దానికే అంత ఏం ఇబ్బంది.’

‘అది కాదు. అంగారిక, షీ థింక్స్ దట్, యు హావ్ ఫీలింగ్స్ ఆన్ మీ.’

‘డోంట్ బి స్టుపిడ్ రా, నేను విహార్ తో రిలేషన్ లో ఉన్నా తనకి తెలుసు కదా! అయిన తను అలా ఎందుకు అనుకుంటుంది.’

‘నీతో మాట్లాడిన ప్రతిసారి ఇద్దరికీ ఏదో ఓ గొడవ, ఇక మన ఇద్దరం బయటకు వెళ్ళాం అని చెప్తే, ఆరోజు రూమ్ లో పెద్ద యుద్ధమే.’

‘ఓహో అందుకేనా! తమరు మాట్లాడటం తగ్గించింది.’

‘అవును.’

‘ఈ మాట ముందే చెప్పి చస్తే నేనే దూరంగా ఉండేదాన్ని కదా!’

‘అదే కదా వచ్చిన బాధ. తనకు మనిద్దరం క్లోజ్ గా ఉంటాం అని తెలుసు. విహార్ చిల్ గా ఉన్నట్లు తను ఉండట్లేడనే బాధ. ఓ సారి తనతో చెప్పొచ్చు కదా!. మన మధ్య అట్లా ఏమి లేదని.’

‘వాడు చివరగా అన్నమాటకు ఏం అనాలో అర్థంకాక మౌనంగా ఉండిపోయా.’ అంతలో వాడే

‘వద్దులే. నువ్వంటే చెప్తావ్. మిగిలిన వాళ్లతో మాట్లాడితే కూడా అలానే అంటే. అంటుంది కూడా. మన బ్యాచ్ తో తిరగడం అందుకే తగ్గించేశా.’

‘కూర్చోబెట్టి చెప్పి చూడక పోయావా!?.’

‘అన్ని అయిపోయాయి. చెప్పినప్పుడు బానే ఉంటది. నేను చాల పోసేసివ్ గా ఉంటున్నా, అట్లా ఉండటం కరెక్ట్ కాదు అనే అంటది. మళ్ళి మళ్ళి అదే రిపీట్ చేస్తుంది. ఏం చేస్తాం.’ సరే నేను వెళ్తా నీ దగ్గరికి వచ్చిన అని తెలిస్తే మళ్ళి ఇంకో గొడవ. ఐయాం లిటరల్లి డైయింగ్ విత్ హర్ పోసేసివ్నెస్. అని చెప్పి వెళ్లి పోయాడు.

...............................................

            పొద్దున్న పెట్టిన మేసేజ్ చూసుకొని కాల్ చేశాడు విహార్. జరిగిందంతా తనతో చెప్తే, ‘ఒకే. లీవ్ ఇట్. వాడు సాల్వ్ చేసుకుంటాడు. నువ్వు ఇంటర్ ఫియర్ అయితే అది ఇంకా పెద్దగా అవుతుంది, వదిలేయ్’ అన్నాడు.  నేను వేరే అబ్బాయిలతో మాట్లాడే విషయంలో ప్రోగ్రెసివ్ గా ఉండే విహార్ ఎందుకు టైం ఇవ్వట్లేదు. మీటింగ్స్ అంటే, ప్రాజెక్ట్ వర్క్స్ అంటే విసుక్కుంటాడు? ఇదో రకమైన ఉక్కపోత. విహార్ ఇట్లే ఉంటే బ్ర్రేక్ అప్ అవ్వడమే మంచిది అనిపించింది అంగారికకి.

            అంగారికకు ఎట్లా ఉంటే నచ్చాదో, అట్లా ఉండడం మొదలుపెట్టాడు విహార్. ఆ విషయమై నిత్యం వాళ్ళిద్దరికీ గోడవలవుతూ ఉండేవి. అయినా విహార్ కి అర్థం చేసుకుంటూ, తనకు నచ్చజెప్పే ప్రయత్నం చేసేది అంగారిక. అయిన విహార్ లో పెద్ద మార్పులేమీ లేవు. ఓ రోజు విహార్ ని గట్టిగానే అడిగేసింది. ‘ఎందుకు నాకు నచ్చనట్లు బిహేవ్ చేస్తున్నావ్? ఇట్లా పోసేసివ్ గా ఉంటే నాకు నచ్చదని తెలుసుకదా! అయినా అట్లనే ఎందుకు ఉంటున్నావ్? అని. దానికి విహార్ ‘అంగారిక నువ్వు నాకు టైం ఇవ్వట్లేదు అనే కంప్లైంట్ ఎప్పటికి ఉంటుంది. ఐ  నీడ్ ఫుల్ ఆఫ్ యువర్ అటేన్షన్. చిన్నప్పటి నుండి అట్లానే చాల గారభంగా పెరిగా, నువ్వు పాంపర్డ్ చేస్తావు. కానీ మళ్ళి నీ పని ఉందని పోతావ్. దాన్ని ఈజీగా తీసుకోవడం నాతొ కావట్లేదు. ఐ థింక్ వి షుడ్ బ్రేక్ అప్.’ అని వెళ్ళిపోయాడు. 

            విహార్ అలా చెప్పడాన్ని బాగా ఆలోచించిన అంగారిక, నిత్యం గొడవపడుతూ ఉండడం కంటే ఇలా విడిపోవడమే మంచిది అనుకుంది. ఆ విషయాన్నే విహార్ కి మెసేజ్ చేసింది. అన్ని రిలేషన్స్ లో లాగ బ్రేక్ అప్ కాగానే ఆడిపోసుకోవడాలు, ఆమెను అతడు, అతన్ని ఆమె వారి వారి స్నేహితుల ముందు తిట్టుకోవడాలు లేకుండా వారి వారి జీవితాల్లో తీసుకునే నిర్ణయాలకు మరొకరి సలహాలు తీసుకుంటూ, సంతోష, కన్నీటి సమయాల్ని పంచుకుంటూ విడిపోయిన మంచి స్నేహితుల్లా మిగిలిపోయారు.  

....................................................

విహార్ తో విడిపోయిన తరువాత తన పనుల్లో తాను పడిపోయింది అంగారిక. మయూరి కోసం అతడు అంగారికతో మాట్లాడటం తగ్గించాడు. యే కారణం లేకుండా ఇన్ని రోజులు మాట్లాడకపోతే బాధపడ్డ అంగారిక, ఇప్పుడు కారణం తెలుసు కనుక అతడ్ని అర్థం చేసుకుంది. అయినా తనను ఓ ప్రశ్న ఎప్పటికీ వెంటాడుతూనే ఉంది. ‘స్వతంత్ర్యంగా ఉండేందుకు ఇష్టపడే వాడు మయూరి స్వాధీనతను ఎట్లా భరిస్తున్నాడు?’ అని. అతడు ఎప్పుడైనా మాట్లాడితే అది మయూరితో గోడవపడిన సందర్భమో! లేదా మిత్రులంతా కలిసిన యాదృశ్చిక సందర్భమో అవుతుంది. ‘అయినా మా ఇద్దరిని అట్లా ఎట్లా అనుకుంటుంది తాను?’ ఇది మయూరి అన్నదని అంగారికను అతడు చెప్పిననాటి నుండి వెన్నాడుతున్న ప్రశ్న. ‘ఇద్దరం చాలా దగ్గరగా ఉంటాం. వాడి స్పర్శలో అమ్మతనపు మాధుర్యం ఉంది. నాన్నతనపు భద్రత ఉంది. వాడు అదే అన్నాడు. వాడిపై కవిత రాశాక. మేమిద్దరం ఒకరిమీద ఒకరం పడి కొట్టుకుంటుంటే చూసి విహార్ ఎంత నవ్వుకునే వాడు. ఈ పిల్ల ఏంటి ఇంత అనుమానంతో చంపుతుంది. ‘వాడు మనసారా నవ్వి ఎన్ని రోజులైంది.’ అతడి తలపులు రాగానే అంగారిక మదిలో సుళ్ళు తిరిగే ఆలోచనలు.

ఎప్పటిలానే ఓ సాయంత్రం కలిశాడు అతడు. వారికిష్టమైన ఇష్టమైన ఈట్ స్ట్రీట్ లోనే. అప్పుడు చెప్పాడు. మయూరితో బ్రేక్ అప్ చేసుకున్నా అని. ‘మళ్ళీ ప్యాచ్ అప్ ఎప్పుడు?’ అని అడిగింది అంగారిక. ‘ఇది ఇక ఎన్నడూ ఏకం కానీ విభజన అన్నాడు.’ అతడు. ‘ఇన్నియేండ్ల సహవాసం కదా! తేరుకోవడానికి కాస్త సమయం పడుతుంది. ఏమైనా అయితే నువ్వు ఉన్నావు కదా!’ అని అంగారిక ఉన్నదనే భరోసాని ప్రకటిస్తూ.

మళ్ళీ వీళ్లద్దరి జుగల్ బందీ మొదలయింది. స్నేహంలోను విరహం ఉంటుందని అర్థం అయింది. విహార్ తో మాట్లాడుతుంటే అతడి కాల్ వచ్చింది. విహార్ తో మాట్లాడుతున్న ఫోన్ పక్కన పెట్టి, అతడు చేస్తున్న ఫోన్ స్పీకర్ ఆన్ చేసి మాట్లాడింది అంగారిక. చూస్తే విహార్ ఇంకా లైన్ లో ఉన్నాడు. ‘సారీ, యార్. కాల్ కట్ చెయ్యడం మర్చిపోయా.’ అన్నది. ‘అంగారిక, యు బోథ్ ఆర్ మేడ్ ఫర్ ఈచ్ అదర్, వై డోంట్ యు గాయ్స్ హుక్ అప్’అన్నాడు. ఆమాట వినగానే ఈ మధ్య కాలంలో ఎన్నడు నవ్వనంతగా నవ్వింది. ‘అంగారిక మీరిద్దరిలో ఓ స్పెషల్ బాండ్ ఉంది. మీతో వచ్చిన ప్రాబ్లమ్ అల్లా మీరు దాన్ని గుర్తించరు. జస్ట్ రియలైజ్ ఇట్.’ అన్నాడు. ‘నువ్వూ మొదలుపెట్టావా మహానుభావా.’ అని నవ్వి ఉరుకుంది. ఇదే విషయం అతడితో చెప్పి మరోసారి అతడి నవ్వులతో జతకలిసింది.

ఎప్పటిలాగే ఓ ఉదయం అతడ్ని ఓ కవిత్వమై పలకరించింది. దానికి వెంటనే ‘ఐయాం రియాలైజ్డ్’ అని రిప్లయ్ వచ్చింది. మొదట తాను జోక్ చేస్తున్నాడు అనుకుంది. అడిగితే లేదు సీరియస్ అని రిప్లయ్ వచ్చింది, మార్పు అనివార్యం అని అన్నారెవరో అంటూ. సరే కాస్త టైం కావాలి అంది అంగారిక. ఎవరి పనుల్లో వారు ఉండడం వలన పెద్దగా మాట్లాడుకోలేదు. కొన్ని రోజులకు మళ్ళీ అడిగితే, ‘నో రే, ఐ వాస్ జస్ట్ కిడ్డింగ్ అన్నాడు’. ఓ రోజు అతడు పంపిన మెసేజ్ కి ‘నేను రియలైజ్ అయిపోయా’ అని రిప్లయ్ ఇచ్చింది అంగారిక. అతడు అడిగితే ‘నీలా కాదు, నేను సీరియస్’ అంది.

 ఓ రోజు కలిసినప్పుడు అతడు అడిగాడు. నిజంగా రియలైజ్ అయ్యవా? అని

‘అయ్యాను. అనే చెప్తున్న కదా’

‘ఐ కాంట్ బిలివ్ ఇట్ రే’

‘Though you have to believe it’

‘అవునా. సరే ఆలోచిద్దాంలే.’ అన్నాడు అతడు.

అతడికి దగ్గరగా వెళ్లి, ‘డియర్ నాకు ఇంకా ఎలా వ్యక్తిరించాలో తెలియట్లేదు’ అని ఇంకాస్త దగ్గరగా వెళ్ళింది. అతడు కళ్ళు మూసుకున్నాడు. ఆమె అతడి పెదాల్ని, తన పెదాలతో మూసేసింది. ఆ పెదాల కలయికలో రాత్రి గడచిపోయింది. వారి ప్రేమ వ్యక్తికరణకు సాక్షంగా వారిద్దరూ అమితంగా ప్రేమించే వెన్నెల, కిటికీలోంచి వాళ్ళిద్దరి మీద పడుతూ. అతడి నుదిటిపై ముద్దుపెట్టి, ఎదపై తలవాల్చి నిదురపోయింది. ఆమెను బాహువుల్లోకి తీసుకొని అతను పడుకున్నాడు. అతడ్ని చుట్టేసుకుని ఎప్పుడు పడుకున్నా లేని అనుభూతి ఏదో ఇవ్వాళ అతని స్పర్శలో అనుభవిస్తుంది.

ఉదయాన్నే తనకోసం ఓ లేఖ రాసి పంపింది.

నువ్ అడిగావ్ కదూ. మన మధ్య ప్రేమ ఉందని గుర్తిస్తే ఎట్లా ప్రపోస్ చేస్తావని? వెతుకుతుంటే మనకు దగ్గరగా. మన కోసమే రాసినట్టు ఉన్న జాన్ బోవ్ స్కి కవిత ఒకటి దొరికింది.

“అనేకమార్లు గాయపడి/ మళ్ళీ గాయపడేందుకు భయపడుతు/ అప్పుడు ఇప్పుడు ఒకర్ని ఒకరు చూసుకునే/ ఇద్దరు మిత్రులలానే మనం మొదలయ్యాం
మెల్లిగా మనం సుదూరపు నడకలు పంచుకోవడం మొదలెట్టాం/ అంతేనా...  మన మాటల్లో భావాల్ని పంచుకోవడము/ అంతేనా.... మనిద్దరి మధ్య ఇష్టమూ పెరిగింది/ అప్పుడు, మనిద్దరికీ ఏదో ప్రత్యేక బంధం ఉన్నట్లు తెలుసుకున్నాం.
తీవ్రంగా గాయపడిన హృదయాలుతా మళ్ళీ ప్రేమలో పడుతాయని  అనుకోని ఉండరు/  ఇన్నినాళ్ళు రహస్యంగా కాంక్షించింది/ ఎవరో ఒకరు కాస్త మనశ్శాంతిని ఇస్తారనే.
లోలోపల కోల్పోయిన ప్రేమను/ దూర, విశాల ప్రాంతలంతా వెతికిన హృదయం/ ఏదో ఓ నక్షత్రపు తోవలో దొరకదా!/ అని దూర దూరాలు తిరిగిన మనసు.
నా కోరిక తీరే రోజు రానే వచ్చింది/ నాకు మళ్ళీ ప్రేమ దొరికింది, అది నీవే ”

ఇంతకన్నా  బాగా ఇంకా ఏం చెప్పగలను. అందుకే దాన్నే అనువాదం చేసి పంపిస్తున్న 

 నిన్ను నీలా ప్రేమించే 
అంగారిక

అంగారిక తన ప్రేమను వ్యక్తికరించింది. తన వ్యక్తికరణను అతడు ఒప్పుకున్నట్లే అనుకుంది. వాళ్లిద్దరు అట్లా ఉన్నారు మరి. ఓ రోజు అతడు అంగారిక హృదయం బద్దలయ్యే వార్త తెచ్చాడు. 'మయూరి మళ్ళీ తన జీవితంలోకి వచ్చిందని'. 'మనం ఇంతక ముందులానే ఉందాం' అని. 'నాకు అభ్యంతరం ఏమి లేదు.' 'మయూరి?' అని అడిగింది. 'తాను మారిపోయింది. నీ దగ్గరికి వస్తున్న అంటే, సరే అంది. ఇకమీద పోసేసివ్ గా ఉండను అంది' అన్నాడు. 'సరే, మంచిదే కదా. నేను నార్మల్ అయిపోతాలే' అంది అంగారిక. అనుకోకుండా ఫ్రెండ్స్ తో టూర్ ప్లాన్ చేసుకుంది అంగారిక. అతడ్ని అడిగితే సరే వస్తా అన్నాడు. అందరూ వెళ్లారు. టూర్ బాగానే అయింది. తిరిగి వస్తున్నప్పుడు అతడి మొహంలో ఎదో తేడా. 'ఏమైంది?' అని అడిగింది అంగారిక. 'కొత్తగా ఏముంటుంది, ఎప్పుడు ఉండేదే కదా. టూర్ కి నువ్వు వచ్చావని చెప్తే మళ్ళీ గోడవపడింది.' అన్నాడు. అంతే ఒక్క మాట మాట్లాడలేదు అంగారిక. కానీ తీసుకోవాల్సిన నిర్ణయం తీసుకుంది. ఉదయం ఇద్దరు ఫ్లయిట్ దిగి, అతడు వెళ్తూ అంగారికను తన ఫ్లాట్ దగ్గర దింపేసిపోయాడు. వెళ్లేముందు నవ్వుతూ ఒక హాగ్ ఇచ్చి కార్ దిగింది. వస్తూ ఫ్లయిట్ లో తాను తీసుకున్న నిర్ణయంతో.

ఇంటికి రాగానే అతడికి మెయిల్ చేసింది. 'మీ ఇద్దరికి దూరంగా ఉందాం అని డిసైడ్ అయ్యాను. నావల్ల మీరిద్దరూ గోడవపడటం నాకే గిల్టీగా ఉంది. నేను లేనప్పుడే మీరిద్దరూ సంతోషంగా ఉంటున్నారు. ఎప్పుడైతే మనం కాస్త దగ్గరగా, మనలాగా ఉంటామో మీ ఇద్దరికి గొడవలు. అందుకే నీ నుంచి దూరంగా ఉందామని డిసైడ్ అయ్యా.' అని.

అప్పుడు డైరీలో రాసుకుంది. ‘He Choosed Liberty, I choose pain, his memories and eternal love, which we shared for a while’ అతడు లేడు. కానీ జ్ఞాపకాల్లో, ఎదలో నిండి నాతోనే ఉన్నాడు. He is A Friend, A Comrade, and A Commissar. ‘ఆ రాత్రి ముద్దులకు ఎన్ని పేర్లు పెట్టుకున్నాం. ఎన్ని ఫ్లేవర్స్ ముద్దులు. ఆపిల్, పైనాపిల్ ఫ్లేవర్డ్ వోడ్కా ముద్దులు. ముద్దులో ఉండే ఓ అందమైన అనుభూతిని అనుభవించిన క్షణాలు. అవాజ్యమైన ప్రేమను వ్యక్తికరించిన క్షణాలు ఎంత త్వరగా కరిగిపోయాయి. రెండు నాలుగైన పెదాలు. మళ్ళీ రెండుగానే మిగిలిపోవడం ఎంత విషాదం. ఆ అద్భుతక్షణాలు మళ్ళీ తిరిగిరాని జ్ఞాపకాలుగా మిగిలిపోవడమే మరింత విషాదం.’

ఆ విషాదాన్ని బయటపడేందుకు అంగారిక ఒక యుద్ధమే చేస్తుంది. ఆ యుద్ధంలో ఎందుకో ఎంత పోరాడిన ఓటమే ఎదురవుతుంది. ఆ కొన్ని రోజుల రియలైజేషన్ ను మరిచిపోయి మళ్ళి మామూలు అవ్వాలని ప్రయత్నిస్తూనే ఉంది. అయిన ఎందుకో ‘ఆ కొన్ని రోజులలో జీవితాంతం గుర్తుండే  ప్రేమ దాగుంది.’ అని ఆ జ్ఞాపకాల్లో మునిగిపోతుంది.  కాసేపట్లోనే ఆ జ్ఞాపకాల నుండి బయటకు రావాలి అనుకుంటుంది. మళ్ళి ఆ జ్ఞాపకాల మడుగులో, ఆ జ్ఞాపకాల ఊబిలో కూరుకుపోతుంది. తన జీవితంలో విషాదమల్లా ఎవరికైతే అన్ని విషయాలు చెప్పుకోగలదో అతడి గురించే ఈ ఘర్షణ అంతా. మిగిలిన మనిషి అంటే విహార్ ఒక్కడే. ఇప్పుడు విహార్ కాంటాక్ట్ లో లేడు. మనుషులు అవసరాల కోసమే మాట్లడేంతగా మారిపోయాక, హిప్పోక్రాట్స్ గా మరిపోయాక, ఎవరితో మనసులో మాటలని పంచుకుంటాం. నిజంగాఎదలోని భావాలను పంచుకునే మనుషులు లేకపోవటమే విషాదం.  తనకు ఆ పేరు వాళ్ళ తల్లిదండ్రులు ఎందుకు పెట్టారో గానీ తాను తాను ఆ పేరు చరిత్రలాగే మౌనంగా ఉంటుంది.

అంగారిక పేరు చిత్రంగా అనిపించినా తనలాగే తన పేరుదొక చరిత. చరిత్ర పుటల్లో పితృస్వామ్యాన్ని మౌనంగా ధిక్కరించిన భూమి పుత్రికల కథ. ‘వ్యవసాయం తోలి దశలో భూమి మహిళల చేతిలో ఉండేది. భూమిని తల్లిలాగా భావించిన మాతృస్వామిక వ్యవస్థ, భూమిని నాగలితో దున్నడాన్ని వ్యతిరేకించింది. భూమిని నాగలితో దున్నడాన్ని నిరసిస్తూ మహిళలంతా మౌనంగా ఉపవాస దీక్ష చేసిన రోజు అంగారిక పూర్ణిమ. నాగలితో దున్ని పండించిన పంటను గాక, చెట్టునుండి పండ్లు తెంపుకొని తిని వారి ఉపవాసాన్ని ముగించేవారట.’ అంగారిక తన పేరుకు తగ్గట్టే తన బాధను లోలోపలే దాచుకుంటుంది. కుమిలిపోతుంది. తప్ప ఎవరికీ చెప్పుకోదు. నాగలి పెత్తనాన్ని వాళ్ళు అంగికరించినట్లే, వాడు పోయిన తరువాత మిగిలిన ఖాలితనాన్ని తను అంగికరించిది. పైకి నవ్వుతూనే, కనురెప్పల మాటున, కనుగుడ్లకు ఆవల, పోటేత్తుందుకు సిద్ధంగా ఓ సముద్రాన్ని దాచుకుంది.

వాళ్ళిద్దరి కోసమే అతడికి దూరంగా ఉండాలని నిర్ణయం తీసుకున్నా ఆమెను వెంటాడుతున్న ప్రశ్న. 'తనకు నచ్చినట్లు ఉండాలనుకున్నవాడు, ఎట్లా ఇంత పోసేసివ్ అమ్మాయితో ఉంటున్నాడు. వాడు నా దరికి వస్తాడా? రాడా? అనేది ప్రశ్న కానీ కాదు. ప్రశ్నల్లా. వాడు ఎందుకు కాంప్రమైజ్ అయ్యాడనే. యే స్వేచ్ఛ, స్వాతంత్ర్యాలు లేవని బంధనంలో ఉండద్దు అనుకున్నాడో. ఇప్పుడు అవే లేకుండా ఎట్లా ఉంటున్నాడు? అని. ఎవరితో కలిసి మాట్లాడే స్వేచ్ఛ లేకుండా ఎట్లా ఉన్నాడు? అనే. ఏ సొసైటల్ స్ట్రక్చర్ ని బద్దలు కొట్టాలి అనుకున్నాడో, అదే స్ట్రక్చర్లో ఎట్లా భాగమయ్యాడు అనే. వాడే అన్నట్లు 'మార్పు అనివార్యం' కాబోలు. స్వేచ్ఛ, స్వాతంత్ర్యాల విషయంలో రాజీపడ్డ మనిషిని ఎట్లా క్షమించేది. అమితంగా ప్రేమించాను కదా. అందుకని క్షమించనా?' ఈ ప్రశ్నలన్నింటికి ఇప్పటికి సమాధానం లేకుండానే ఉంది అంగారిక. సమాధానం వెతక్కుండా ఉంది. అడిగితే, అతడిని అడగాలి. కానీ అడగదు.