మేరా కుచ్ సామాన్

యే ఇజాజత్ లేకుండా నడి నిద్రలో నన్నొదిలిపోయిన పిల్లా. నా సామాన్లు కొన్ని ఇంకా నీ దగ్గరే పడున్నాయ్. నదీ తీరపు నడకలు మొదలు సముద్ర తీరపు ముద్దుల దాకా నీ దగ్గరే ఉన్నాయ్.

యే తొలి సంధ్య వేళ సూర్యోదయమో, మలి సంధ్య వేళ చంద్రోదయమో చూసినప్పుడు జ్ఞాపకాలు తెరలు తెరలుగా చుట్టుముడుతాయ్. ఆ జ్ఞాపకాల తాలూకు పునాదులు ఇంకా నీ దగ్గరే ఉన్నాయ్. కాస్త వాటిని నా ఇంటికి బట్వాడ చెయ్యవూ. అవి గుర్తొచ్చినప్పుడల్లా శ్వాసా, గుండె నేనంటే నేనని పోటీపడి మరీ పరుగెడుతున్నాయి. ఆ పరుగు పందెంలో ఎక్కడ నన్ను నేనే ఓడించుకుంటానో అనే భయమేస్తున్నది. కాస్త వీలు చేసుకొని నావి నాకు తిరిగివ్వవూ. ఈ యాదుల వరదలో ఈది ఈది అలసిపోయాను. ఇక కాస్త ఒడ్డుకు చేరి నడక నేర్చుకుంటాను.

మనం కలిసున్న రాత్రుల్ని లెక్కపెడదాం అని మొదలెట్టిన ప్రతీసారి లెక్క తప్పి పోతుంటాను. ఆ అనేకానేక రాత్రులందు వెన్నెల సాక్షిగా చెప్పిన ముచ్చట్లన్నీ నీ దగ్గరే ఉన్నాయ్. నీతో మాట్లాడుతూ మాట్లాడుతూ నా మాటలన్నీ మూటగట్టి నీ దోసిట్లో పోసాను. ఎవరితోనైనా మాట్లాడుదామంటే నాకంటూ కొన్ని మాటలు లేకుండా పోయాయి. కాస్త ఆ మాటల మూటను తిరిగి పంపించే ఏర్పాటు చేయవూ. ఇప్పటిలా తడబడటం ఆగిపోయి, అప్పటిలా మళ్లీ మాటల ప్రవహమై ప్రవహించాలని ఉంది.

ఆ పాటల్లో నూట పదహారు రాత్రులని సరిగ్గా లెక్కెలా రాశారు అని అడిగితే “It’s not the number which is important, it’s important that somebody kept the count of the moonlit nights of which they spent together.” అని అన్నాడట గుల్జార్. మరి నేనేమో లెక్కపెట్టిన ప్రతీసారి లెక్క తప్పిపోతున్న. వాటిని లెక్కలేనన్ని రాత్రులు అనుకోనా? అయినా మాయ మాత్రం అనుకుందా ఇలా గడిపిన రాత్రుల్ని లెక్కిస్తూ గడిపేస్తానని. నేను మాత్రం అనుకున్నానా నడి నిదురలో నన్నొదిలేసి నువ్వెళ్ళిపోతావని. ఆర్డీ కోసం నూట పదహారు పాటలు రాసాడట గుల్జార్. గుల్జార్ రాసినా బాణీ కట్టేందుకు ఆర్డీ భౌతికంగా లేడు. నేను రాసినా చదివేందుకు నువ్వు పక్కన లేవు.

ఏ రాత్రులందు నిద్రపట్టకో మాయ నజ్మ్ రాసుకున్నట్లే, కలలందు వెంటాడే యాదుల్లో నాలుగు వాక్యాలు రాసుకుంటాను. నీ దగ్గర ఉండిపోయిన నా వస్తువులకై ఎదురుచూస్తూ. ఇప్పుడు కాకపోయినా నేను పోయాక నన్ను దహించు చోటో, దఫ్నాయించు చోటో తీసుకొచ్చి పక్కన పెట్టు.