నువ్వెళ్ళి పోయావ్. అంతా వెళ్ళిపోయింది. నువ్ వెళ్ళిపోయాక. ఓ కారుచీకటి వచ్చి చేరింది. నా కాళ్ళ కింద నేలే పైకి దుమ్ములా ఎగిసి నన్ను తనలోకి లాక్కుంది. నేనూ నేల ఐక్యమై పోయాక, నేల నా సమాధిగా మారిపోయాక ఆకాశం దాని మీద దుప్పటయ్యింది. ఇప్పుడు నేను నేల వేరుకాదు. నేనూ ఆకాశమూ వేరు కాదు. నేలా ఆకాశమూ అంతే. ఏది వేరుకాదు. అంతా ఒక్కటే. నేలపొరల్లో నేను. నాపై నేల. నేలపై ఆకాశం. అంతా నువ్వెళ్ళిపోయాకే.
అప్పుడప్పుడూ నేల పొరల్లో మెలకువ వచ్చినప్పుడు అనుకుంటాను. ఇంతకీ నేల నన్ను లాక్కుందా? నేనే నేలలోకి చొచ్చుకు పోయానా అని. ఏదైతేనేం తానెళ్ళిపోయాక అని ఓ ఇసుకరేణువు సమాధానమిస్తుంది. అంతేకాదు. నువ్వేమి ఇట్లా అనుకున్న మొదటివాడివి కాదు కదా చివరివాడివి కూడా కాదు అని తన అనుభవంతో చెబుతుంది. ఇప్పుడు నేనూ ఇసుక రేణువులు మంచి దోస్తులం. నేను నా జ్ఞాపకాల్ని, అది తన అనుభవాల్ని పంచుకుంటూ ఉంటున్నాం. అంతా నువ్వెళ్ళిపోయాకే.
జబ్ దిల్ హి టూట్ గయా అంటూ సైగల్ తాగకుండా ఆర్డీ కోసం ఒకేఒక్క పాట పాడాడు. ఆ పాట గుర్తొస్తే అనిపించేది. హృదయమే బద్దలయ్యాక బతికి ఇంకా చేసేదేముందని. అయినా పగిలిన హృదయంతోనూ ప్రేమించాను కదూ. ఏమైంది. ఎక్ దిల్ కి తుక్డే హజార్ హుయే అన్నట్లుగా మళ్ళీ మళ్ళీ ముక్కలయ్యింది. ముక్కలైన ప్రతీసారి ముక్క ముక్కను ఏరి ఓ వాక్యం కుట్టాను. గట్టిగా శ్వాస ఎగబీలిస్తే పెకిలిపోయిన కుట్లలా వాక్యమూ అస్తవ్యస్తమైంది. చెల్లాచెదురైంది. అంతా నువ్వెళ్ళిపోయాకే.
తుమ్ గయే, సబ్ గయా అని పాడుకునేందుకు ఇప్పుడు నేనూ లేను. "నే నిదరోయే చోటుకు ఎవ్వరికీ అనుమతిలేదు. ఒక్క మధుపాత్రతో వచ్చు సాకీకి తప్ప" అని గాలిబ్ అన్నాడో, మీర్ తఖీ మీర్ అన్నాడో యాదిలేదు. నేనూ ఈ మట్టిపొరల్లో కలత నిద్దురలో అదే కలవరిస్తున్నాను. నాదైన చోటుకు ప్యాలతో నడిచొచ్చే సాకీకై. తనుపోసే సాకకై.
No comments:
Post a Comment